جعفر مدّعى آن بود. وى به يكى از شيعيان نامه‌اى نوشت و در آن ضمن معرفى خود يادآور شد كه من قيّم و امام پس از برادرم هستم و دانش حلال و حرام، آن قدر كه مورد نياز است و نيز علوم ديگر نزد من است.

آن فرد شيعه پس از دريافت نامه، نسبت به مطالب آن مشكوك شد. از اين رو، نامه را به احمد بن اسحاق- از بزرگان شيعه و از اصحاب خاص امام عسكرى و امام زمان عليهماالسّلام- ارائه داد. احمد بن اسحاق پس از آگاهى از مضمون نامه، نامه‌اى نوشت و نامه جعفر را در درون آن گذاشت و هر دو را خدمت امام زمان (عج) فرستاد.

در پاسخ به نامه احمد بن اسحاق، توقيع مفصّلى از سوى پيشواى دوازدهم صادر شد كه به صورت استدلالى امامت ادّعايى جعفر را ردّ كرده است. توقيع امام (ع) در برگيرنده نكات مهمّى است كه به خاطر رعايت اختصار به پاره‌اى از آنها اشاره مى‌كنيم.

* اشاره به تكرار بى‌جهت الفاظ و غلطهاى املايى در نامه جعفر.

* اشاره به فلسفه آفرينش انسان و بعثت پيامبران (ص) و فرو فرستادن كتاب براى هدايت آنان و تأكيد بر اهميّت بعثت رسول اكرم (ص) و امامت جانشينان آن حضرت و برترى دادن آنان بر برادران و عموهاى خود در مصون داشتن ايشان از گناه و برخوردار ساختن آنان از خزانه دانش خود و ... و اگر جز اين بود همه مردم يكسان بودند و هر كس مدعى امامت مى‌شد و حق از باطل جدا نمى‌گشت.

* تكذيب ادعاى جعفر كه داناى به حلال و حرام الهى است و تأكيد بر اينكه وى حلال را از حرام، درست را از نادرست، حق را از باطل و محكم را از متشابه تشخيص نمى‌دهد و حتى حدّ نماز و وقت آن را نيز نمى‌داند. و اشاره به پاره‌اى از گناهان و لغزشهاى او و اضافه اين نكته كه آثار لغزشهاى او در ميان مردم معروف و مشهور است.

* تأكيد براينكه امامت- جز درمورد حسنين عليهماالسّلام- در دو برادر جمع نمى‌شود. [1]

[1] - تفصيل توقيع شريف را در احتجاج طبرسى، ج 2، ص 279-281 و بحارالانوار، ج 50، ص 228-231 مطالعه كنيد