شنيده بود گرد آورد. [1]

دومين سفير امام (ع) به درجه‌اى از بندگى رسيده بود كه- با رهنمود مولايش ولىّ عصر- زمان مرگ خود را مى‌دانست و پيش از فرا رسيدن موعد آن خود را آماده مى‌كرد و سرانجام در ماه جمادى الاولى، سال 304 يا 305 هجرى قمرى به ديدار حق شتافت. [2]

ج- حسين بن روح نوبختى‌

ابوالقاسم، حسين بن روح نوبختى، سوّمين سفير خاص حضرت حجت است. وى جزو ده نفر از شيعيانى بود كه در بغداد به عنوان نماينده و كارگزار محمد بن عثمان به جمع‌آورى وجوه شرعيّه و رسيدگى به مسائل پيروان اهل بيت اشتغال داشتند. [3]

دومين نايب امام كه در يكى دو سال آخر زندگى از نظر سنّى بسيار پير و ناتوان شده بود، همه مسؤوليّتهاى خود را بر عهده حسين بن روح گذارد. [4]

محمد بن عثمان پيش از درگذشتش بزرگان شيعه را فراخواند و خطاب به آنان گفت:

چنانچه براى من پيشامدى رخ داد، امر نيابت بر عهده ابوالقاسم، حسين بن روح نوبختى است. من مأمورم او را پس از خود بر جايگاه خويش بگذارم. به او رجوع كنيد و در امور خود به وى روى آوريد. [5]

رابطه «جعفر بن احمد بن متيل» با محمد بن عثمان بقدرى تنگاتنگ و صميمى بود كه همگان بر اين باور بودند كه جز وى كسى جانشين محمد بن عثمان نخواهد بود، غافل از آنكه نظر مبارك ولىّ عصر (عج) به فرد ديگرى بوده است. جعفر بن احمد مى‌گويد:

در لحظات آخر عمر محمد بن عثمان، نزد سرش نشسته بودم و با او گفتگو مى‌كردم و ابوالقاسم حسين بن روح در پايين پايش قرار داشت. محمد بن عثمان رو به من كرد و گفت:

[1] - همان مدرك، ص 221

[2] - الغيبة، ص 223

[3] - همان مدرك، ص 225

[4] - ر. ك. همان مدرك، ص 224-225

[5] - همان مدرك، ص 226