درس ششم

غيبت كبرى‌

غيبت كبرى با درگذشت چهارمين سفير امام زمان (عج) و بسته شدن باب مكاتبات و توقيعات آغاز شد.

از على بن محمّد سمرى آخرين سفير حضرت ولى عصر (عج) در روزهاى آخر عمرش خواستند تا جانشين خود را تعيين كند. وى گفت: «خدا مشيّتى دارد كه آن را انجام خواهد داد. [1]» آن گاه آخرين نامه‌اى را كه از ناحيه مقدّس آن حضرت در اين زمينه رسيده بود، براى حاضران خواند:

به نام خداوند بخشنده مهربان. اى على بن محمّد سمرى! خداوند پاداش برادرانت را در

سوگ تو افزون كند، تو تا شش روز ديگر رحلت خواهى كرد؛ از اين رو به كارهايت رسيدگى كن و كسى را به جانشينى خود بر مگزين كه غيبت كامل فرا رسيده است. ديگر، تا زمانى كه خداى تبارك و تعالى بخواهد ظهورى نخواهد بود. و آن مدّتى بس دراز خواهد بود كه دلها را قساوت مى‌گيرد و زمين پر از ظلم و ستم خواهد شد. در اين دوران در ميان شيعيان من كسانى پيدا مى‌شوند كه ادعاى مشاهده خواهند نمود. آگاه باشيد كه هر كس پيش از خروج سفيانى و وقوع صيحه ادعاى مشاهده كند، دروغگو و افترازننده است. و هيچ توان و قوه‌اى جز براى خداوند برتر و بزرگ نيست. [2]

بدين ترتيب، غيبت كبرى آغاز شد و از آن تاريخ (نيمه شعبان سال 329) تا كنون كه 1085 سال مى‌گذرد همچنان ادامه دارد تا زمانى كه موانع ظهور آن حضرت برطرف گردد.

ما در اين درس- در حدّ گنجايش- مباحث زير را مرور خواهيم كرد: نايبان امام عصر (عج) در دوران غيبت كبرى، دوران حيرت و آزمايش، انتظار فرج، پايان غيبت.

[1] - الغيبة، ص 242

[2] - الغيبة، ص 242