شدند.

- آنان از شركت نكردن در كشتن حسين بن على عليه السلام متأسف شدند، اينك با تجاوز به خاك او، و ويران كردن قبرش، راه بنى‌اميّه را پى گرفتند.

آرى، متوكّل در سال 236 هجرى به اين انگيزه و اميد كه با ويران كردن قبر سيّدالشهداء عليه السلام ياد و نام آن حضرت را براى هميشه از خاطره‌ها محو خواهد كرد، مرتكب اين جنايت هولناك شد. ولى نقشه‌اش نقش بر آب گشت و جز نكبت و تيره‌بختى در دنيا و زيان و خسران ابدى در آخرت، چيزى دستگيرش نشد. چرا كه با به هلاكت رسيدن او، همه چيز به حالت اوليّه بازگشت و قبر فرزند رسول اللَّه صلى الله عليه و آله با شكوهتر از اوّل بنا شد و همچون گذشته، كعبه دلها، پناه درماندگان، مزار عاشقان و ميعادگاه مبارزان و انقلابيّون گشت.

خلاصه‌

متوكّل- همانگونه كه اميرمؤمنان عليه السلام پيش‌بينى و توصيف كرده بود- كافرترين و خبيث‌ترين خلفاى عبّاسى بود، از اين جهت بغض و كينه بيشترى نسبت به اميرمؤمنان عليه السلام و دودمان آن حضرت داشت.

سياست ضدّ اسلامى متوكّل به موضعگيرى وى عليه علويان و حتّى امام هادى عليه السلام محدود نمى‌شد، بلكه وى تلاش مى‌كرد تا اصل اسلام علوى را از بين ببرد؛ همان سياستى كه معاويه در پيش گرفته بود. از اين رو، از نقل فضائل اهل‌بيت عليه السلام و انتشار آن در ميان مردم جلوگيرى مى‌كرد و با نقل كنندگان حديثى از پيامبر صلى الله عليه و آله در اين زمينه بشدّت برخورد مى‌نمود.

دلقكهاى متوكّل در مجالس بزم خليفه بطور رسمى به اميرمؤمنان عليه السلام توهين مى‌كردند و متوكّل مى‌خنديد!

متوكّل نه تنها به اميرمؤمنان عليه السلام كه به دختر پيامبر صلى الله عليه و آله؛ حضرت زهرا عليه السلام نيز توهين‌