ذات باريتعالى است.

تأمّل در مضمون سخن امام عليه السلام مى‌رساند كه اين روايات ارتباطى با مسأله «بداء» ندارد.

مضمون روايات اين است كه خداوند با مرگ محمّد امامت امام عسكرى عليه السلام را براى شيعيان- كه معتقد بودند محمّد به خاطر كمالات و شايستگيها و نيز پسر بزرگ بودنش، جانشين پدر خواهد شد- آشكار ساخت و مرگ او در حيات پدرش موجب شد هر گونه شك و ترديدى نسبت به امامت امام عسكرى عليه السلام از دلها زدوده شود.

اين روايت بيانگر مقام و منزلت محمّد نزد خداوند است؛ چه آنكه بر اين مطلب دلالت دارد كه هر چند او امام نبود و اراده خدا بر امامت برادر بزرگوارش ابومحمّد تعلّق گرفته بود، ولى تالى تلو امام عليه السلام بود؛ چون مستفاد از مجموع روايات وارد شده در اين زمينه اين است كه در ديد مردم شرايط و مقتضيات امامت- از جمله فرزند بزرگ امام بودن و برخوردارى از شايستگيها و كمالات نفسانى- در وجود ابوجعفر نيز فراهم بوده است؛ ولى آنان غافل از اين بودند كه مرتبه اكمل و اتمّ اين شرايط و مقتضيات در وجود مبارك برادرش ابومحمّد عليه السلام جمع است. به همين جهت اراده خداوند بر امات آن گرامى پس از پدر تعلّق گرفته است و اين مسأله بعد از فوت محمّد براى مردم آشكار شد.

حسين‌

در منابع تاريخى نسبت به حسين، فرزند امام هادى عليه السلام و شرح زندگى او چيزى ذكر نشده است؛ جز آنكه محدّث قمى از او به عنوان سيّدى جليل‌القدر و عظيم‌الشّأن ياد كرده و افزوده در بعضى روايات از او و برادرش امام حسن عسكرى عليه السلام تعبير به «سبطين» شده و اين دو برادر بزرگوار به دو جدّشان دو سبط رسول اكرم صلى الله عليه و آله امام حسن و امام حسين عليهما السلام تشبيه شده‌اند.

و نيز مى‌افزايد: در روايت ابوالطيّب است كه صداى حضرت حجةبن الحسن عليه السلام شبيه صداى حسين بود؛ سپس از شجرةالاولياء نقل مى‌كند كه حسين فرزند حضرت امام على‌