ابوالحسن عليه السلام در آن سنين كودكى به چه مى‌انديشيد؟ و چه مسائل مهم و حسّاسى او را به خود مشغول ساخته بود؟ شمشير برّان و سوزنده را براى چه مى‌خواست؟ چرا همانند برادرش خواستار سوغاتى نشد كه به درد زندگى و آسايشش بخورد؟ و ... اينها همه سؤالاتى است كه پس از تأمّل در رسالت الهى امام عليه السلام و مطالعه زندگى سراسر مبارزاتى آن حضرت، پاسخش روشن خواهد شد.

خلاصه‌

دهمين پيشواى شيعيان، در نيمه ذيحجّه سال 212 هجرى در محلّى نزديك مدينه به نام «صريا» متولد شد. رسول گرامى اسلام بيش از دويست سال قبل بشارت ولادت او را داده بود.

نام مبارك اين امام همام «على»، كنيه‌اش «ابوالحسن» مشهورترين لقبهايش «هادى» و «نقى» است.

پدرش امام جواد عليه السلام و مادرش «سمانه مغربيّه» از بانوان پاكدامن و معترف به حقّ امامت بود.

امام هادى عليه السلام همچون پدرش امام جواد عليه السلام و جدّش امام رضا عليه السلام چهره‌اى گندمگون و دلگشا داشت.

در منابع تاريخى براى پيشواى دهم چهار پسر به نامهاى امام حسن عسكرى عليه السلام، محمّد، حسين و جعفر معروف به «جعفر كذّاب» و يك دختر به نام عليّه ذكر شده است.

حضرت امام نقى عليه السلام در محيطى سرشار از دانش و تقوا و معنويت پرورش يافت.

حضرتش از يك سو شاهد تلاشهاى مستمر فرهنگى و سياسى پدر بزرگوارش به منظور تثبيت پايه‌هاى امامت و از سوى ديگر نظاره‌گر محدوديّت و تحت نظر بودن پدر گرامى‌اش از سوى دستگاه خلافت بود. او از همان خردسالى، با ترفندها و توطئه‌هاى حاكمان جور در برابر جبهه امامت آشنا شد و خود را براى ايفاى رسالت سنگين امامت‌