امام حسين عليه السلام متوجه ساخت و نقش الهام دهى و شفا بخشى تربت پاك حسينى را به دوستداران مكتب و شيفتگان راهش گوشزد مى‌كرد.

«ابوهاشم جعفرى» مى‌گويد: همراه «محمّد بن حمزه» به عيادت امام هادى عليه السلام كه بيمار و تب دار بود رفتيم. حضرت فرمود: «با مال من، گروهى را به حائر حسينى بفرستيد (تا براى شفاى من دعا كنند)».

ما از نزد امام عليه السلام خارج شديم. «محمّد بن حمزه» خطاب به من گفت: ما را (براى دعا) به حرم امام حسين عليه السلام مى‌فرستد؛ درحالى كه خود او (در شأن و مرتبت)، همپايه صاحب حرم است!

ابوهاشم مى‌گويد: برگشتم و سخن او را بريا امام عليه السلام باز گفتم. حضرت فرمود:

مطلب آن گونه كه او مى‌پندارد نيست. خداوند جايگاههايى دارد كه دوست دارد در آن جايگاهها عبادت شود و «حائر حسينى» از جمله اين مكانهاست. [1]

در روايتى ديگر، همين مطلب با توضيح بيشترى آمده است:

«ابوهاشم» مى‌گويد: زمانى كه امام هادى عليه السلام بيمار بود به نزدش رفتم. فرمود: «اى ابوهاشم! فردى از دوستان ما را به «حائر حسينى» بفرست تا براى (شفاى) من دعا كند.» بيرون آمدم تا فردى را پيدا كنم. به «على بن بِلال» برخوردم. موضوع را با او در ميان گذاشتم و از او خواستم به «كربلا» رود و براى شفاى امام هادى عليه السلام دعا كند.

«على» شگفت زده شد و گفت: به جان و دل حاضرم؛ ولى به اعتقاد من، امام هادى عليه السلام برتر از حائر حسينى است؛ زيرا او در رديف صاحب حرم است و دعاى آن حضرت براى خود، بهتر و سودمندتر از دعاى من براى او است.

بازگشتم و آنچه «على بن بلال» گفته بودبه اطّلاع امام عليه السلام رساندم. فرمود:

به او بگو: رسول خدا صلى الله عليه و آله، برتر از كعبه و حجرالاسود بود؛ با اين حال به گرد

[1] - كامل الزيارات، ص 273