خانه طواف مى‌كرد و حجر الاسود را استلام مى‌نمود.

براى خدا در روى زمين بقعه هايى است كه لازم است خداوند در آن بقاع، خوانده و عبادت شود، و دعاى افراد در اين گونه جاها مستجاب است، و «حائر حسينى» از جمله اين بقاع است. [1]

پيشواى دهم عليه السلام با آنكه خود، امام معصوم و «مستجاب الدعوة» است؛ امّا از شيعيان مى‌خواهد كه با پول او به كربلا روند و در حرم مقدّس امام حسين عليه السلام براى بهبودى او دعا كنند.

نكته قابل توجّه اين ك در روايت نخست، امام عليه السلام دستور داد گروهى را با پول او به كربلا بفرستند. تعبير روايت چنين است: «وَ جِّهُوا قَوْماً الَى الْحائِرِ مِنْ مالى‌.»

سؤالى كه در اينجا مطرح است اين است كه: آيا اقدام امام عليه السلام بر اين كار، صرفاً يك مسأله شخصى و فردى بود؟ شايد استنباط ياران امام عليه السلام مثل ابوهاشم، محمّد بن حمزه و على بن بلال در همين حدّ بوده است، و همين امر موجب تحيّر و شگفتى و در نهايت، پرسش آنان از حكمت و فلسفه اين اقدام شده بود. در صورتى كه امام عليه السلام از اين تصميم، هدفى ولاتر از يك موضوع شخصى داشت. حضرت با اين عمل، كربلا و مشهد مقدّس حسين بن على عليه السلام و ياران او را به عنوان سرزمينى برگزيده و مورد عنايت و توجّه خدا- كه دعا در آن به اجابت مى‌رسد و خداوند دوست دارد بندگانش او را در آنجا بخوانند و دعا كنند- مطرح كرد و در عمل، به پيروان خود آموخت كه «حائر حسينى» درى از درهاى رحمت الهى و نسخه‌اى شفابخش براى رفع مشكلات و گرفتاريها و بهبود از انواع بيماريها است كه بايد بدانجا پناه برد و از آن كعبه عشق و اخلاص و ايثار و استوره پايدارى و مقاومت براى شكستن بتهاى زر و زور و تزوير و به اهتزاز درآوردن پرچم حقّ و عدالت و آزادى بر فراز بام انسانيّت، الهام گرفت.

به نظر مى‌آيد، اين حركت امام هادى عليه السلام پيش از آن كه يك اقدام فردى باشد يك حركت‌

[1] - كامل الزيارات، ص 274