اعتقادى، سياسى و مبارزاتى بود كه در آن شرايط خفقان و مرگبار حكومت عباسى، با درايت و تدبير حكيمانه‌اى از سوى آن حضرت اعمال شد و به اصل مسأله امامت مرتبط مى‌گشت.

در شرايطى امام هادى عليه السلام دست به اين اقدام زد كه حكمرانان عباسى، بويژه متوكّل، «حائر حسينى» را به عنوان خطرناكترين و زيانبارترين پايگاهى مى‌دانستند كه حكومت خودكامه آنان را به صورت جدّى تهديد مى‌كرد؛ بر اين اساس متوكّل آن جنايت بى سابقه را نسبت به آن مرتكب شده بود. امام عليه السلام دركنار احياى «فرهنگ زيارت» پيشوايان معصوم، و القاى معارف اسلامى در اين قالب، دست به اين حركت لازم زد و در پوششى حكيمانه و بظاهر، غير متعرّضانه نسبت به دستگاه خلافت، در برابر تلاشهاى مذبوحانه دشمن موضع گرفت و افكار را بسوى خاطره‌انگيزترين، ستم سوزترين، و الهام بخش‌ترين پايگاه «امامت» يعنى كربلا جلب كرد.

5- در سخنان گهربارش‌

مسأله امامت و تبيين پايه‌هاى آن، در سخنان امام دهم عليه السلام نيز كه بطور معمول براى عموم القا مى‌شد و در دسترس همگان بود، متجلّى است. اينك دو نمونه:

* امام هادى عليه السلام از پدرانش، از جدّش اميرمؤمنان عليه السلام روايت كرده كه رسول خدا صلى الله عليه و آله خطاب به على عليه السلام فرمود:

اى على! هركس دوست دارد كه با شادمانى و پاكى و در امان بودن از مصيبت بزرگ روز قيامت، به ديدار خدا بشتابد بايد تو را دوست داشته باشد، و نيز دوستدار فرزندان تو: حسن، حسين، على بن حسين، محمّد بن على، جعفر بن محمّد، موسى بن جعفر، على بن موسى، محمّد بن على، على بن محمّد، حسن بن على و مهدى، پايانبخش آنان، باشد.

اى على! در آخرالزّمان، گروهى تو را دوست خواهند داشت؛ در حالى كه‌