«إِنّا اهْلَ الْبَيْتِ لايُقاسُ بِنا احَدٌ». [1]

با ما خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله كسى در خور مقايسه نيست.

اميرمؤمنان عليه السلام اين حقيقت را با توضيح بيشتر و بيان فلسفه آن چنين مى‌فرمايد:

«لا يُقاسُ بِآلِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ مِنْ هذِهِ الْامَّةِ احَدٌ وَ لايُسَوّى بِهِمْ مَنْ جَرَتْ نِعْمَتُهُمْ عَلَيْهِ ابَداً. هُمْ اساسُ الدّينِ وَ عِمادُ الْيَقينِ. الَيْهِمْ يَفيى‌ءُ الْغالى‌ وَ بِهِمْ يُلْحَقُ التَّالى‌ وَ لَهُمْ خَصائِصُ حَقِّ الْوِلايَةِ، وَ فيهِمُ الْوَصِيَّةُ وَ الْوِراثَةُ.» [2]

از اين امّت، هيچ احدى با خاندان رسالت قابل قياس نيست، و هرگز نمى‌توان پرورده نعمت (علم و هدايت) ايشان را همپايه آنان دانست. آل محمّد صلى الله عليه و آله پايه دين و استوانه يقينند. هر كه از حدّ در گذرد (و از راه حق دور افتد) بايد بسوى آنان باز گردد، و آن كه وامانده است، به ايشان پيوندد. حقّ ولايت و امامت، خاصّ آنان است، و وصيّت و ميراث پيامبر صلى الله عليه و آله در ميان ايشان باقى است.

نخستين ويژگى خاندان رسالت در بيان اميرالمؤمنين عليه السلام، حقّ امامت و ولايت آنان بر مردم است كه از سوى خدا به ايشان واگذار شده است. اين منصب الهى و ربّانى و مسؤوليّت سنگين را كسى مى‌تواند بپذيرد كه همه شرايط پذيرش آن از نظر علم و عصمت و كمالات نفسانى در وجودش فراهم باشد. بنابراين اگر هيچ دليلى بر شخصيّت والا و منزلت معنوى و الهى امامان عليه السلام جز نصب ايشان به مقام امامت از سوى خدا وجود نداشته باشد، همين يك دليل براى اثبات مدعّى كافى است.

پيشواى دهم عليه السلام عضو اين خاندان برگزيده و پيشتاز در دانش و تقوا و كمال است كه نه تنها نزد خدا و رسول او از منزلتى والا و رتبتى بى‌همسان، برخوردار مى‌باشد كه ابعاد شخصيّت معنوى و الهى‌اش در كرانه‌هاى جهان طبيعت تجلّى كرده و انسانهاى روشن ضمير و حق بين را به اعتراف و فروتنى در برابر عظمتش واداشته است.

[1] - بحارالانوار، ج 22، ص 407

[2] - نهج البلاغه، خطبه 2، ص 47