يادشده را بدعت در دين قلمداد كرد و ياران خود را از طرح چنين بحثهايى برحذر داشت. متن نامه امام عليه السلام به بعضى از پيروان خود در بغداد چنين است:

بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم، خداوند، ما و تو را از وقوع در فتنه مصون نگهدارد كه در اين صورت بزرگترين نعمت را بر ما ارزانى داشته است، و جز اين، هلاكت و سيه روزى است. نظر ما اين است كه بحث و جدال درباره قرآن (كه مخلوق است يا غير مخلوق، قديم است يا حادث) بدعتى است كه سؤال كننده و پاسخ دهنده در آن شريكند. زيرا پرسش كننده، بى جهت آنچه را كه سودى برايش ندارد مى‌پرسد و پاسخ دهنده براى پاسخ موضوعى كه بر عهده او نيست بى جهت خود را به رنج و مشقّت مى‌افكند.

آفريننده، جز خدا نيست، و بجز او همه آفريده‌اند؛ و قرآن، كلام خداست، و از پيش خود اسمى براى آن قرار مده كه جزو گمراهان خواهى گشت. خداوند ما و تو را از مصاديق اين آيه قرار دهد: (الَّذينَ يَخْشْوْنَ رَبَّهُم بِالغَيْبَ وَ هُمْ مِنَ السَّاعَةِ مُشْفِقُونَ)

آنان كه از پروردگارشان در نهان مى‌ترسند و از قيامت بيم دارند. [2]

اين رهنمود ارزنده و موضعگيرى درست از سوى امام هادى عليه السلام باعث شد تا شيعيان گرفتار اين بحث بى حاصل و بلكه فتنه زيانبار نشوند.

2- منحرفان از خط امامت‌

در دوران امام هادى عليه السلام بعضى از افراد و گروههاى فرصت طلب با نفوذ در ميان شيعيان و ادّعاهاى دورغ و نشر مطالب و عقايد بى اساس، بذر اختلاف در ميان مسلمانان پاشيده، سعى در تضعيف اعتقادات و گمراه كرده آنان داشتند. ما ضمن معرفى بعضى از اين گروهها، به موضعگيريهاى امام هادى عليه السلام در برابر آنهااشاره مى‌كنيم.

[1] - انبياء (21)، آيه 49

[2] - توحيد صدوق، ص 225