براى پركدن كاسه‌هاى بزرگ و جذب دل ابلهان بسوى خود.

با مردم به املاء خود از دوستى خدا سخن مى‌گويند و آنان را آرام آرام و پنهان، در چاه گمراهى مى‌افكنند. وِرْدهايشان، رقص و كف زدن، و ذكرهايشان، ترنّم و آوازخوانى است. جز سفيهان كسى از ايشان پيروى نمى‌كند و جز بى خردان و احمقان كسى به آنان نمى‌گرود!

هركس به ديدار يكى از ايشان- چه درزمان حيات او و چه پس از مرگش- برود چنان است كه به ديدار شيطان و بت پرستان رفته است. و هر كه به فردى از آنان كمك كند مثل آن است كه به يزيد و معاويه و ابوسفيان كمك كرده باشد!

يكى از اصحاب پرسيد: هر چند معترف به حقوق شما باشد؟ امام عليه السلام كه انتظار چنين پرسشى را نداشت، با تندى فرمود:

از چنين پرسشى دست بردار! زيرا كسى كه معترف به حقوق ما باشد دچار نفرين ما نمى‌شود. مگر نمى‌دانى كه آنان پست‌ترين طايفه‌هاى صوفيّه هستند؛ در حالى كه تمامى صوفيان از مخالفان ما بوده و راهشان با راه ما مغايرت دارد؟

آنان جز نصارا و مجوس اين امّت نيستند و همانها هستند كه سعى در خاموش كردن نور الهى دارند و خداوند نورش را به اتمام خواهد رسانيد هر چند كافران را ناپسند آيد. [1]

خلاصه‌

در درسهاى پيش موردى داشتيم بر فعاليتها و مبارزات امام هادى عليه السلام، اينك ادامه آنها:

[1] - سفينة اليحار، ج 5، ص 199؛ روضات الجنات، ج 3، ص 134؛ حديقة الشيعه، ص 602