(اللَّهُ يَصْطَفى‌ مِنَ الْمَلائِكَةِ رُسُلًا وَ مِنَ النّاسِ). [1]

خداوند از ميان فرشتگان، رسولانى بر مى‌گزيند و همچنين از ميان مردم.

آيه شريفه بر اين حقيقت صراحت دارد كه خداى سبحان از ميان فرشتگان و مردمان، چهره‌هاى برجسته‌اى را براى سفارت و رسالت خود بر مى‌گزيند؛ چرا كه تنها انسانِ «مجتبا» و «مصطفا» كه قلبش از كدورت هرگونه طغيان و شرك منزّه بوده و از عهده آزمايشهاى الهى به خوبى برآمده است، [2] مى‌تواند به مقام رفيع رسالت و امامت بار يابد و اين امانت الهى را به درستى نگهدارى نمايد و در كمال صحّت به انجام رساند.

در روايات و زيارات بطور مكرّر به مقام «اصطفا» ى امامان عليه السلام اشاره شده است. تنها در زيارت «جامعه» بالغ بر پنج بار از زبان امام هادى عليه السلام بر آن تأكيد شده است كه به ذكر نمونه‌اى از آن بسنده مى‌كنيم.

«... إِصْطَفاكُمْ بِعِلْمِهِ وَ ارْتَضاكُمْ لِغَيْبِهِ وَ اخْتارَكَمُ لِسِرِّهِ وَ اجْتَبيكُمْ بِقُدْرَتِهِ».

خداوند به علم ازلى‌اش شما را براى كشف عالم غيب خود برگزيد و پسنديد و براى حفظ اسرار خويش انتخاب كرد، و به توانايى و قدرت كامله خود گزينش نمود.

با دقّت در هر يك از اين كلمات نورانى، جايگاه روحانى و ملكوتى امامان عليه السلام از جمله امام هادى عليه السلام در عالم آفرينش بخوبى روشن مى‌شود.

مقام عصمت‌

از جمله ويژگيهاى امامان عليه السلام در اعتقاد شيعه، مقامِ «عصمتِ» آنان از هر نوع گناه و ناپاكى است. مقام امامت، مقامى است كه با شركت و گناه سازگار نيست و صاحب آن هرگز دست بسوى گناه دراز نمى‌كند؛ چون درون گناه را مى‌بيند و خباثت و مسموميّت آن را

[1] - حجّ (22) آيه 75

[2] - قرآن اين مطلب را دربارۀ حضرت ابراهيم با صراحت بيان مى‌كند: (وَ اِذِابْتَلى اِبْراهيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَتَتَمَّهُنَّ قالَ إِنّي جاعِلُكَ لِلنّاسِ إِماماً) (بقره آيه 124)