لمس مى‌كند.

علاوه بر آن كه امامت، عهدو امانت الهى است كه به بنده برگزيده‌اش عنايت مى‌كند، و شركت و گناه نه با مقام «اصطفا» ى امام عليه السلام سازگار است و نه با «عهد الهى» بودنِ مقام امامت. از اين رو خداوند در پاسخ درخواست ابراهيم عليه السلام با صراحت فرمود:

(لايَنالُ عَهْدِى الظّالِمين). [1]

پيمان من به ستمكاران نمى‌رسد.

امام هادى عليه السلام در طول زندگى‌اش نه تنها مرتكب هيچ نوع معصيتى- چه به عمد و يا سهو- نشد و از راه راست منحرف نگشت كه در نهايتِ پرهيزكارى زيست. طاغوت زمان؛ متوكّل عبّاسى با تمام وسائلى كه در اختيار داشت كوشش مى‌كرد آن پيشواى معصوم را بفريبد و به صحنه‌هاى لهو و لعب و بى‌بندوبارى بكشاند؛ ليكن امام عليه السلام همواره «عصمت» خود را حفظ كرد و با دورى از گناه و موضعگيريهاى درست و اصولى در برابر خواسته‌هاى خليفه، [2] عصمت خويش و پدران بزرگوارش را به اثبات رسانيد و بر اين فرمايش خود در زيارت «جامعه» عينيّت بخشيد:

«عَصَمَكُمُ اللَّهُ مِنَ الزَّلَلِ وَ آمَنَكُمْ مِنَ الْفِتَنِ وَ طَهَّرَكُمْ مِنَ الدَّنَسِ وَ اذْهَبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ وَ طَهَّرَكُمْ تَطْهيراً.»

خداوند شما را مصون و معصوم از لغزشها، و ايمن از فتنه‌ها و پاك و منزّه از هر نوع آلودگى و ناشايستگى گردانيد، و پليدى و گناه را از شما دور كرد، و كاملًا شما را پاك ساخت.

استجابت دعا

از جمله ويژگيها و مقامات امام دهم عليه السلام كه بيانگر شخصيّت معنوى و موقعيّت والا و

[1] - بقره، آيۀ 124

[2] - در درسهاى بعدى به تفصيل در اين باره سخن خواهيم گفت