بودن طرف و پذيرش ولايت رسول خدا صلى الله عليه و آله و خاندان پاك آن حضرت و اعتراف به حقّ آنان از جمله اين شرايط مى‌باشد كه در بيان امام هادى عليه السلام آمده است.

خلاصه‌

امامان معصوم عليه السلام انسانهاى كامل و برگزيده حق هستند كه براى هدايت جامعه بشرى از سوى خدا تعيين شده‌اند. آنان در پرتو بندگى خدا و برخوردارى از كمالات نفسانى به چنان مرتبه و منزلتى رسيده‌اند كه دسترسى بدان منزلت براى ديگران ميسور نيست.

بر اين اساس، كسى حق ندارد آنان را با ديگران مقايسه كند و در يك رديف قرار دهد؛ چرا كه ايشان ستون دين و محور حقّ هستند و ديگران، ريزه خوار نعمت وجود ايشان.

امام دهم عليه السلام به عنوان عضو اين خاندان نه تنها نزد خدا و پيامبر صلى الله عليه و آله از منزلت والا و موقعيّت ممتازى برخوردار بود كه گستره شخصيّت الهى و معنويش بر جهان مادّى تجلّى كرده و دانشمندان و صاحبنظران را به خضوع و خشوع در برابر خويش و اعتراف به فضل و مرتبت ملكوتى‌اش واداشته بود كه اعترافات ابن شهرآشوب و قطب راوندى از دانشمندان شيعه و ابن صبّاغ مالكى و محمّد بن طلحه شافعى از صاحبنظران و نويسندگان اهل سنّت، نمونه آن است.

برخوردارى امام هادى عليه السلام از مقام «اصطفا»، «عصمت» و «استجابت دعا» نشانه‌هاى ديگرى بر شخصيّت معنوى و منزلت الهى اين امام همان نزد پروردگار است.

پرسش‌

1. چگونه معصومين عليه السلام از نظر مقامات معنوى با ديگران سنخيّت ندارند؟

2. از ديدگاه اميرمؤمنان عليه السلام چرا كسى در خور مقايسه با اهل‌بيت عليه السلام نيست؟

3. مقام «اصطفا» چيست و چگونه امام هادى عليه السلام از آن برخوردار است؟

4. چگونه مقام «عصمت» بيانگر منزلت معنوى صاحب آن است؟