درس سوّم مقام و منزلت بندگى‌

پيشوايان معصوم عليهم السلام در بالاترين درجه مقام شناخت حقتعالى قرار داشتند و همين درك و شناخت عميق، آنان را به ارتباط و انس هميشگى با خدا واداشته و شعله‌هاى آتش عشق به معبود و وصال به حقّ، بر جانشان شرر مى‌افكند و آرامش را از آنان سلب مى‌كرد.

پارسايى و انس با پروردگار آن چنان جلوه و نمودى در زندگى امام نقى عليه السلام داشت كه برخى از شرح حال نويسان در مقام بيان برجستگيها و صفات والاى آن گرامى به ذكر اين ويژگى پرداخته‌اند. «ابن كثير» مى‌نويسد:

«كانَ عابِداً زاهِداً.» [1]

او عابدى وارسته و پارسا بود.

«يافعى» مى‌گويد:

«كانَ الْامامُ عَلىُّ الْهادى مُتَعَبِّداً، فَقيهاً، اماماً.» [2]

امام على هادى عليه السلام كمر همّت به عبادت بسته، فقيه و پيشوا بود.

«ابوالفلاح حنبلى» در وصف حضرتش مى‌نويسد:

«أَبوُالْحَسَنِ عَلِىُّ بْنُ الْجَوادِ .... الْمَعْروُفُ بِالْهادى‌ كانَ فَقيهاً، اماماً، مُتَعَبِّداً.» [3]

ابوالحسن على فرزند حضرت جواد ... معروف به هادى، فردى فقيه، امام و متعبّد بود.

تهجّد و شب زنده دارى‌

[1] - البداية و النهاية، ج 11، ص 15

[2] - حياة الامام على الهادى عليه السلام، ص 29. به نقل از: مراَة الجنان، ج 2، ص 160

[3] - شذرات الذّهب، ج 2، ص 128