امام هادى عليه السلام شب هنگام به پروردگارش روى مى‌آورد و شب را با حالت خشوع به ركوع و سجود سپرى مى‌كرد و بين پيشانى پينه بسته‌اش و زمين، جز سنگ ريزه و خاك حائلى وجود نداشت و پيوسته اين دعا را تكرار مى‌كرد:

«الهى‌ مُسيى‌ءٌ قَدْ وَرَدَ، وَ فَقيرٌ قَدْ قَصَدَ، لاتُخَيِّبْ مَسْعاهُ وَارْحَمْهُ وَاغْفِرْ لَهُ خَطَأَهُ.» [1]

بار الها! گنهكارى بر تو وارد شده (و به درِ خانه‌ات آمده) و گدايى آهنگ تو را نموده است. تلاشش را بى‌نتيجه مگردان (و اميدش را نااميد مكن) و او را مورد عنايت و رحمت خويش قرار بده و از لغزشش درگذر.

در توصيف قطب راوندى نسبت به آن بزرگوار آمده است:

... چون شب فرا مى‌رسيد رو به قبله مى‌ايستاد و مشغول عبادت مى‌گشت و ساعتى از راز و نياز باز نمى‌ايستاد؛ در حالى كه جامه‌اى پشمينه در بر و سجّاده‌اى حصيرى در برابر داشت. [2]

و نيز «حائرى» مى‌نويسد:

امام هادى عليه السلام در اثر شدّت علاقه به عبادت و مناجات با پروردگار، شبها آرام نداشت و جز اندكى نمى‌خوابيد. در دل شب بر روى شنها و ريگزارها مى‌نشست و شب را به عبادت، استغفار و تلاوت قرآن سپرى مى‌كرد. [3]

مأموران متوكّل بارها در دل شب به خانه امام عليه السلام هجوم بردند و چون وارد خانه مى‌شدند آن عبد صالح خدا را در حالى كه لباسى خشن بر تن داشت و بر روى حصيرى به نماز و نيايش ايستاده بود، مى‌ديدند. [4]

امام هادى عليه السلام نه تنها در عمل كه در سخنان گهربارش پيروان خود را به تهجّد و شب زنده‌دارى تشويق مى‌كرد. در سخنى از آن حضرت آمده است:

[1] - ائمتنا، ج 2، ص 257؛ حياة الامام على الهادى عليه السلام، ص 137

[2] - الخرايج و الجرايح، ص 149

[3] - ائمتنا، ج 2، ص 218

[4] - تفصيل بعضى مواردآن در درسهاى بعدى خواهد آمد