داده است، و گرفتاريها و آزمايشهاى اين جهان را موجب دستيابى به پاداش آخرت و ثواب آخرت را عوض رنجها و گرفتاريهاى دنيا مقرّر كرده است.

كسى كه چنين نگرشى به دنيا و ماهيّت آن داشته باشد، سرمايه عمر ارزشمند خود را صرف تجمّلات و اندوختن زخارف آن نمى‌كند و در مقابل، همه تلاش و كوشش خود را صرف كسب ثواب آخرت و رضوان الهى- كه در پرتو اطاعت و بندگى خدا و ارتباط و اتّصال به حق حاصل مى‌شود- مى‌كند.

پيشواى دهم با اين درك و شناخت عميق از دنيا و آخرت، همچون جدّش اميرمؤمنان عليه السلام دنيا را طلاق داد و از زر و زيور آن چشم پوشيد، و دورى گزيد و به خداى تعالى پيوست، و آنچه موجب تقرّب به او بود انجام داد.

خلاصه‌

امام هادى عليه السلام در بالاترين درجه شناخت پروردگار قرار داشت و همين شناخت عميق او را به اطاعت و بندگى حقتعالى واداشت.

پارسايى و بندگى خدا آنچنان جلوه‌اى در زندگى امام نقى عليه السلام داشت كه بعضى از مورّخان در مقام بر شمردن برجستگيهاى معنوى آن حضرت به ذكر اين ويژگيها پرداخته‌اند.

از جمله مظاهر بندگى امام هادى عليه السلام شب زنده‌دارى آن حضرت است كه با حالت خشوع، شب را به نماز و دعا و تلاوت قرآن سپرى مى‌كرد.

روش عبادى امام هادى عليه السلام اين بود كه:

الف- بعد از نماز صبح نمى‌خوابيد و به تعقيب و ذكر و تلاوت قرآن مشغول مى‌شد.

ب- بعد از اقامه چهار ركعت نافله مغرب، سجده شكر مى‌گزارد و به هنگام سجده آرنجها، سينه و شكمش را بر زمين مى‌چسبانيد.