پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: خداوند غضب مى‌كند بر كسى كه رخصتهايش را نپذيرد. [1]

زهد و پارسايى‌

امام هادى عليه السلام همچون پدران بزرگوار خود در نهايت درجه زهد و پارسايى مى‌زيست و از تمامى جاذبه‌ها و لذايذ مادّى كناره گرفت، و اطاعت خدا را بر همه چيز مقدّم داشت.

منزل امام عليه السلام در مدينه و سامرّا از هر نوع وسائل، تهى بود. مأموران متوكّل، سرزده به منزل آن گرامى وارد شدند و خانه را با دقّت بازرسى كردند، چيزى از تجمّلات زندگى در آن نيافتند و به متوكّل گزارش دادند كه ديدند امام عليه السلام در اتاقى- در حالى كه ردايى پشمينه بر تن دارد- بر روى ريگها و شنها نشسته و فرشى زير پا ندارد.

«سبط بن جوزى» مى‌نويسد: امام هادى عليه السلام هيچ گرايشى به دنيا نداشت و همواره در مسجد بود. وقتى مأموران، خانه او را بازرسى كردند جز چند جلد قرآن و كتاب دعا و كتابهاى علمى چيزى نيافتند. [2]

امام هادى عليه السلام به دنيا در حدّ بازارى مى‌نگريست كه مى‌بايد در آن تجارت كرد و براى زندگى جهانِ واپسين سود لازم و سرمايه مورد نياز را به دست آورد. آن حضرت در سخنى فرمود:

«أَلدُّنْيا سُوْقٌ، رَبِحز فيها قَوْمٌ، وَ خَسِرَ آخَروُنَ.» [3]

دنيا بازارى است كه گروهى در آن سود بردند و گروهى ديگر زيان.

در سخنى ديگر فرمود:

«انَّ اللَّهَ جَعَلَ الدُّنْيا دارَ بَلْوى، وَالْآخِرَةَ دارَ عُقْبى، وَ جَعَلَ بَلْوىَ الدُّنْيا لِثَوابِ الْآخِرَةِ سَبَباً، وَ ثَوابَ الْآخِرَةِ مِنْ بَلْوَى الدُّنْيا عِوَضاً.» [4]

خداوند دنيا را خانه گرفتارى و آزمايش و آخرت را خانه كيفر و پاداش قرار

[1] - بحارالانوار، ج 50، ص 126

[2] - حياة الامام علىّ الهادى عليه السلام، ص 45

[3] - تحف العقول، ص 358

[4] - همان