نصرت حق‌

فزونى بندگىِ خالصانه پيشواى دهم در پيشگاه حقتعالى او را به چنان مرتبه‌اى از قرب و منزلت معنوى رسانده بود كه ذات اقدس پروردگار، بنده كوشا و مخلصش را در انجام عبادت يارى مى‌كرد. داستان زير بيانگر اين منقبت و فضيلت بزرگ است.

شيطخ طوسى از «كافورِ» خادم نقل كرده كه گفت: حضرت امام على النقى عليه السلام به من فرمود: فلان سطل آب را در فلان محل بگذار تا با آن براى نماز وضو بگيرم؛ سپس مرا پى انجام كارى فرستاد و افزود به هنگام بازگشت، سطل آب را آماده كن.

امام عليه السلام خوابيد؛ ولى من فراموش كردم كه دستورش را اجرا كنم. اتفاقاً آن شب، بسيار سرد بود. يك وقت متوجّه شدم كه آن حضرت براى نماز برخاسته است، و يادم آمد كه من سطل آب را در محل تعيين شده نگذارده‌ام. روى اين جهت از بيم سرزنش امام عليه السلام از جاى خود دور شدم؛ ولى از اين ناراحت بودم كه امام عليه السلام- براى پيدا كردن سطل آب- به رنج و زحمت بيفتد.

در اين انديشه بودم كه حضرت مرا با ناراحتى صدا زد. من گفتم «اناللَّهِ»- در پيشگاه حضرتش- چه عذرى بياورم؟ آيا بگويم فراموش كرده‌ام؟ به هر حال، چاره‌اى جز اجابت آن حضرت نديدم. با حال ترس و وحشت به محضرش رسيدم. فرمود: واى بر تو! مگر عادت و روش مرا نمى‌دانى كه من جز با آب سرد تطهير نمى‌كنم- پس چرا- براى من آب، گرم نمودى و در سطل كردى؟! عرض كردم: سرورم! سوگند به خدا، من نه سطل را در آن محل گذارده‌ام و نه در آن، آب كرده‌ام. فرمود:

الْحَمْدُللَّه! به خدا سوگند ما «رخصت» [1] الهى را ترك و عطاى او را ردّ نخواهيم كرد. حمد و ستايش، خداوندى را كه ما را از اهل طاعتش قرار داد و ما را به يارى نمودن براى عبادتش توفيق عنايت فرمود.

[1] - منظور از «رخصت» علمى است كه خداوند اجازۀ انجام آن را به انسان داده و انسان در انجام و ترك آن مخيّر است