از خوابيدن بين نماز شب و طلوع فجر بپرهيز؛ ليكن دراز كشيدن بدون خواب مانع ندارد؛ زيرا كسى كه بعد از نماز شب بخوابد براى نمازى كه خوانده است مورد ستايش قرار نمى‌گيرد.

* از جمله مسحبّاتى كه امام هادى عليه السلام به آن اهتمام داشت، سجده شكر بود. در اين رابطه دو روايت كه بيانگر سيره عبادى آن حضرت مى‌باشد در منابع روايى نقل شده است. روايت نخست در مورد زمان انجام سجده شكر است. «حفص جوهرى» مى‌گويد:

نماز مغرب را به جماعت با ابوالحسن، على بن محمّد عليهما السلام خوانديم. حضرت بعد از ركعت هفتم- يعنى بعد از اقامه نماز مغرب و چهار ركعت نافله آن- سجده شكر انجام داد. من به محضرش عرضه داشتم: پدرانتان بعد از ركعت سوّم- يعنى بعد از نماز مغرب- سجده شكر بجا مى‌آوردند. امام عليه السلام فرمود: هيچكدام از پدران من جز بعد از ركعت هفتم، سجده شكر نمى‌گزاردند. [1]

روايت دوّم درباره چگونگى انجام سجده شكر است. «يحيى بن عبدالرّحمان بن خاقان» مى‌گويد: ابوالحسن سوّم عليه السلام را ديدم كه سجده شكر انجام مى‌داد؛ در حالى كه آرنجها، سينه و شكمش بر زمين چسبيده بود. من در اين خصوص از حضرتش پرسيدم. فرمود:

شايسته است با چنين كيفيّتى انجام گيرد. [2]

* امام نقى عليه السلام همچون پدران گرامى‌اش عنايت خاصّى به انجام نوافل داشت؛ چندان كه يكى از محقّقان و شرح حال‌نويسان در وصف آن بزرگوار مى‌نويسد: «هيچ نافله‌اى از نوافل را ترك نكرد و همه آنها را بجا مى‌آورد.» [3]

امام هادى عليه السلام علاوه بر اقامه نمازهاى مستحبّىِ روزانه بر انجام نافله‌اى مداومت داشت؛ چندان كه اين نافله به آن گرامى نسبت داده شده است، و آن دو ركعت است كه در ركعت اوّل پس از حمد، سوره «يس» و در ركعت دوّم، حمد و سوره «الرّحمن» را مى‌خواند. [4]

[1] - تهذيب الاحكام، ج 2، ص 114

[2] - همان مدرك، ص 85

[3] - حياة الامام، على الهادى عليه السلام، ص 51

[4] - وسائل الشيعه، ج 5، ص 298