عَلَى الْمَوْتِ وَ كُرْبَتِهِ، وَ عَلَى الْقَبْرِ وَ وَحْشَتِهِ، وَ عَلَى الْميزانِ وَ خِفَّتِهِ، وَ عَلَى الصِّراطِ وَ زَلَّتِهِ، وَ عَلى يَوْمِ الْقِيامَةِ وَ رَوْعَتِهِ ...» [1]

خدايا! بر محمّد و آل محمّد صلى الله عليه و آله درود فرست، و در (حلّ مشكل و) گشايش در كارم تعجيل فرما، و لغزشم را ببخش، و بر تنهايى‌ام رحم كن، و بر بهترين عادتى كه مى‌پسندى مرا رهنمون ساز، و تندرستى را پيشوار بيمارى‌ام بياور، و گشايشى در نادارى‌ام پديد آور، و بدنم را سلامتى و درباره دينم بصيرت و بينش عميق مرحمت فرما، و مرا پيش از آن كه فرصت از دست برود و اميدم قطع شود بر طلب مغفرت و بخششت آماده ساز و يارى كن و بر مردن و رنج آن، قبر و وحشت آن، ميزان و سبكى آن، صراط و لغزش آن و روز قيامت و ترس آن، نصرت فرما.

امام هادى عليه السلام در اين فراز از دعا و مناجات خود با پروردگار، صفحات درخشانى از عرفان و توحيد را به نمايش گذارده و تمام امور را به اراده و قدرت حقتعالى مربوط دانسته است و بر اين نكته اساسى تأكيد كرده كه تندرستى، نيك فرجامى، صيانت نفس از انحراف و افتادن در پرتگاههاى نابودى، تنها در پرتو اتّصال به خدا و تكيه بر او و يارى خواستن از او امكان‌پذير مى‌باشد؛ و اين، نشان دهنده كمال و معرفت امام عليه السلام نسبت به خدا و اخلاص در مقام بندگى او است.

* امام دهم عليه السلام نه تنها بعد از نماز صبح نمى‌خوابيد كه قبل از طلوع فجر نيز در فاصله ميان نماز شب و طلوع فجر و اقامه نافله صبح بيدار مى‌ماند و پيروان خود را از خوابيدن در اين فاصله بر حذر مى‌داشت:

«ايّاكَ وَ النَّوْمَ بَيْنَ صَلاةِ اللَّيلِ وَ الْفَجْرِ وَ لكِنْ ضَجْعَةٌ بِلانَوْمٍ فَانَّ صاحِبَةٌ لايُحْمَدُ عَلى ما قَدَّمَ مِنْ صَلاتِهِ.» [2]

[1] - مصباح كفعمى، ص 80؛ بحارالانوار، ج 83، ص 176

[2] - تهذيب الاحكام، ج 2، ص 137؛ استبصار، ج 1، ص 349؛ وسائل الشيعه، ج 4، ص 1062