زندگانى امام هادى عليه السلام‌

پيشگفتار

با حمد و سپاس بى‌كران به درگاه ايزد منّان كه ما را به دين مقدّس اسلام مفتخر و از نعمت عظماى امامت و ولايت اهل بيت عصمت و طهارت عليه السلام بهره‌مند و برخوردار نموده است؛ نعمتى كه نقش بى‌بديل آن در بقاى دين مبين اسلام و مصون نگهداشتن و نجات آن از خطر اضمحلال و نابودى در مقاطع مختلف تاريخى همچنان منحصر به فرد بوده و مى‌باشد.

مسلماً اگر پس از دوران رسالت ختمى مرتبت، امامت امامان معصوم صلواة اللَّه عليهم اجمعين نبود، امروز سخن گفتن از اسلام ناب محمّدى معنا و مفهومى نداشت. يك نگاه- و لو گذرا و اجمالى- به گذرگاه‌هاى حسّاس تاريخ پس از رحلت رسول گرامىِ اسلام، اين مدّعا را ثابت مى‌كند كه دوران 250 ساله امامت اهل‌بيت عصمت و طهارت عليه السلام در حقيقت تداوم دوران نبوّت رسول اكرم صلى الله عليه و آله بوده و همان هدف را تعقيب نموده است. در اين زمينه مقام معظّم رهبرى حضرت آيةاللَّه العظمى خامنه‌اى (دام ظلّه‌العالى) مى‌فرمايد:

«امامت براى اين است كه آن هدفى را كه پيامبر صلى الله عليه و آله به خاطر آن مبعوث شد، تعقيب كند. خود پيامبر صلى الله عليه و آله اگر 250 سال از خدا عمر مى‌گرفت چه مى‌كرد؟

هر كارى كه پيامبر مى‌كرد در شرايط گوناگون، در اوضاع مختلف، آن كار را ائمه عليه السلام انجام دادند.

هدف از امامت بطور كلّى ايجاد جامعه اسلامى است، ايجاد جامعه‌اى كه انسان در او بتواند به تكامل و تعالى مقدّرش، آن تكامل و تعالى كه طبق فطرت و سرشت خدادادى براى او امكان‌پذير است، برسد.»

جهت ايجاد چنين جامعه‌اى ائمه هدى عليه السلام هر كدام به نوبه خود و شيوه متناسب با زمان‌