امام عليه السلام متوجّه او شد و فرمود:

نزديكترين راه براى شكايت از تو اين بود كه شب گذشته شكايت تو را نزد خدا بردم، و من شكايت از تو را كه بر خدا عرضه كرده‌ام نزد غير او از بندگانش نخواهم برد.

«بريحه» چون اين سخنان را از امام عليه السلام شنيد و با اين موضع ملايم و بردبارانه آن گرامى مواجه شد، به دامن آن حضرت افتاد و تضرّع و لابه كرد و از محضرش تقاضاى بخشش نمود. امام عليه السلام در نهايت بزرگوارى فرمود: تو را بخشيدم. [1]

ج- هيبت در دلها

امامان عليه السلام، مظاهر قدرت و عظمت خداوند و معادن كلمات و حكمت ذات مقدّس حقّ، و منبع تجلّيات و انوار خاصّه او هستند. بر اين اساس از يك قدرت معنوى فوق‌العاده و نفوذ و هيبت خاصّى برخوردارند.

اين هيبت و شكوه و عظمت خدادادى را در زيارت جامعه و از زبان امام هادى عليه السلام چنين مى‌خوانيم:

«طَأْطَأَ كُلُّ شَريفٍ لِشَرَفِكُمْ، وَ بَخَعَ كُلُّ مُتَكَبِّرٍ لِطاعَتِكُمْ، وَ خَضَعَ كُلُّ جَبّارٍ لِفَضْلِكُمْ وَ ذَلَّ كُلُّ شَيْى‌ءٍ لَكُمْ.»

هر بزرگ و شريفى در برابر بزرگوارى و شرافت شما سر فرود آورده و هر خودبزرگ‌بينيى به اطاعت از شما گردن نهاده و هر زورگويى در برابر فضل و برترى شما فروتنى كرده و همه چيز براى شما خوار و ذليل گشته است.

روى اين جهت بارها اتفاق مى‌افتاد كه حاكمان جور در غياب امامان عليه السلام تصميمهاى خطرناكى نسبت به آنان مى‌گرفتند، ولى به محض رويارو شدن با ايشان و نگاه به رخسار پرفروغشان، كابوس ترس و وحشت در دلهايشان سايه مى‌افكند؛ بگونه‌اى كه مجبور

[1] - ر. ك: اثبات الوصيّه، ص 196