درس ششم‌در محضر امام هادى عليه السلام‌

انسانها، در يك تقسيم بندى كلّى بر دو گونه‌اند: «هادى» و «هابط». انسان هادى- كه براى هدايت فرستاده شده است-، نفس مطهّر و معصومى است كه صاحب نور هدايت است، و رمز و كليد هدايت و راز نجات و سعادت در نزد اوست. و انسان هابط- كه در مَغاك تاريك خاك در افتاده و به هبوط دچار گشته است-، همه بشريّت سرگشته در وادى ضلالت و اوهام است. هر كدام از آنان در دامن انسان هادى آويخت و هدايت او را پذيرفت و به تعاليم او عمل كرد، به رهايى رسيد و رستگار شد، و گرنه، نه.

در اسلام، انسان هادى، پس از وجود مبارك پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله، همان كسانند كه از سوى خدا به جانشينى وى برگزيده شده و در حديث نبوىِ مسلّمِ «ثَقَلين» عِدل و لنگه قرآن كريم قرار گرفته‌اند.

انسان هادى، معصوم و حامل نور هدايت است (قَدْ جاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نوُرٌ). [1] سخن و كلام او نيز جوهره ملكوتى و ماهيّت آسمانى دارد كه از نور سرچشمه گرفته، بلكه خود نيز نور است «كَلامُكُمٌ نوُرٌ» . [2] [3] بدين جهت، سخنان و بيانات آن بزرگواران همچون نفس قدسى و وجود ربّانى‌شان نقش هدايتگرى و ظلمت زدايى دارد، و طرح آن به عنوان بخش و درسى مستقل- و نه تأييد و شاهد بر مدّعى- با عنايت به اين نقش حياتى و ارزشمند است. اينك گزيده‌هايى از كلمات نورانى و رهنمودهاى هدايتگر و سازنده پيشواى «هادى» حضرت امام على النقى عليه السلام.

* نقش عالمان دينى در دوران غيبت

[1] - مائده (5) آيۀ 15

[2] - زيارت جامعه

[3] برگرفته شده از كلام جاودانه (پيشگفتار)