درس هفتم: امامت‌

امام هادى عليه السلام پس از شهادت پدر بزرگوارش امام جواد عليه السلام، در ذيحجّه سال 220 هجرى قمرى عهده‌دار مقام امامت شد. سنّ امام عليه السلام هنگام تصدّى امامت نزديك به هشت سال بود. [1] و مدّت امامتش 33 سال به طول انجاميد كه حدود سيزده سال آن را در مدينه و بيست سال آخر را در سامرّا گذراند.

از آنجا كه مشكل خردسالى امام عليه السلام به هنگام تصدّى مقام امامت با پيشگامى امام جواد عليه السلام در اين عرصه، تا حدود زيادى حل شده بود، ترديد خاصّى در امامت آن حضرت براى بزرگان شيعه به وجود نيامد. به نوشته شيخ مفيد، نوبختى و سعد بن عبداللَّه اشعرى، تمام پيروان امام جواد عليه السلام- جز تعداد اندكى- به امامت فرزندش امام هادى عليه السلام گردن نهادند. اين افراد معدود نيز تنها براى مدتى به امامت «موسى بن محمّد» معروف به «موسى مبرقع» معتقد بودند، امّا پس از چندى عقيده به امامت او را رها كرده امامت برادرش امام هادى عليه السلام را پذيرفتند. [2]

سعد بن عبداللَّه اشعرى پس از بيان مطالب ياد شده مى‌افزايد: علّت بازگشت اين افراد به امام هادى عليه السلام اين بود كه خود موسى مبرقع آنان را تكذيب كرده از عقيده‌شان بيزارى جست. و بدين ترتيب امامت پيشواى دهم عليه السلام آغاز شد.

دلايل امامت‌

هر يك از امامان شيعه عليهم السلام در زمان خود از آن چنان شهرت و موقعيّت برتر و ممتازى‌

[1] - شش سال و چهار ماه هم نوشته شده است. منشأ اين اختلاف، اختلاف در تاريخ ولادت آن حضرت است. اگر زمان‌ولادت او را نيمۀ ذيحجّۀ سال 212 بدانيم، سنّ امام عليه السلام هنگام تصدّى امامت، هشت سال، پانزده روز كم خواهد بود؛ و اگر رجب سال 214 بدانيم شش سال و چهار ماه مى‌شود

[2] - ر. ك: الفصول المختاره، ص 317؛ فِرَق الشيعه، ص 91؛ المقالات و الفِرَق، ص 99