مى‌باشد، و نيز بيانگر اين نكته مهمّ است كه در معصومين عليهم السلام، بلوغ به عنوان شرط صحّت وصيّت مطرح نيست، همان گونه كه در اصول عهده‌دارى امامت شرط نيست.

4. برجستگيهاى فردى‌

كمالات نفسانى همچون «عصمت»، «استجابت دعا» و ...، برتريهاى علمى و عملى، اصالت و نجابت خانوادگى، جهتگيريها و موضعگيريهاى درست و منطقى در برابر جريانات، و دشمنى و كينه‌توزى زمامداران عباسى معاصر امام هادى عليه السلام نسبت به وى، از جمله دلايل قطعى بر امامت پيشواى دهم عليه السلام است.

ما، در درسهاى گذشته به گوشه هايى از ويژگيها و برجستگيهاى امام هادى عليه السلام اشاره كرديم؛ پس از اين نيز به تناسب، به بخشهاى ديگرى اشاره خواهيم كرد؛ از اين رو، در اين بخش براى اثبات مدّعى‌ نيازى به ذكر نمونه نمى‌بينيم.

5. معجزات و كرامات [1]

تبليغات سوء دستگاه خلافت عليه پيشوايان دين از يكسو، و پيدايش شرايط خاصّ زمانى مانند خردسالى به هنگام عهده‌دارى امامت براى بعضى از امامان، يا ادّعاى امامت از سوى فردى از خاندان علوى از سوى ديگر، موجب مى‌شد كه امامان عليه السلام براى اثبات امامت خويش و خنثى كردن نقشه دشمن و نيز هدايت گمراهان و يا استوارى و تقويت روحيّه و ايمان پيروان خود و ... اقدام به صدور معجزه و كرامت نمايند.

معجزه- يعنى انجام كارى خارق‌العاده به دست فرستاده الهى به اذن و قدرت پروردگار براى اثبات و تأييد نبوّت- همراه به عنوان دليل قطعى و انحصارى براى اثبات رسالت و امامت در اختيار پيامبران و پيشوايان معصوم عليه السلام قرار داشته است. قرآن در موارد زيادى‌

[1] - موضوع معجزه‌ها و كرامتها هر چند در ضمن دليل چهارم قابل طرح است؛ زيرا در حقيقت از مصاديق بارز و برجستۀ كمالات نفسانى امامان به شمار مى‌رود؛ ليكن به لحاظ اهميّت آن و توجّه به آن در قرآن كريم به عنوان يك دليل مستقل براى اثبات نبوّت پيامبران الهى، ما نيز آن را بطور مستقل و جداگانه طرح كرديم