3. وصيّت امام جواد عليه السلام‌

امام جواد عليه السلام- به علم امامت مى‌دانست كه به زودى به بغداد احضار مى‌شود و به دست معتصم به شهادت مى‌رسد و فرزندان خردسالش يتيم مى‌مانند و چه بسا مورد اذيّت و آزار و تحقير نظام سلطه ستمگر قرار گيرند، و نيز مى‌دانست كه مزدوران حكومت وقت در مدينه پس از رحلت او از اين خلأ استفاده كرده و به بهانه كوچكى پسران آن حضرت و نياز ايشان به قيّمى كه تا زمان بلوغ، امورشان را اداره و اموالشان را حفظ كند، به خانه امام عليه السلام يورش برده و همه اموالش را به غارت خواهند برد.

نتيجه اين كار اين مى‌شد كه «بيت امامت» بطور كامل زير نفوذ و مراقبت مزدوران خلافت در آيد و آنان هر طور مى‌خواهند در آن تصرّف كنند، و معلوم بود كه در اين صورت چه نتايج سوء و پيامدهاى ناگوارى به بار خواهد آمد.

روى اين جهات و پاره‌اى مصالح ديگر، امام جواد عليه السلام در اقدامى حساب شده فرزندش امام هادى عليه السلام را وصىّ خود قرار داد و او را مأمور رسيدگى به امور مربوط به ديگر فرزندان خويش از جمله موسى مبرقع كرد؛ ولى از آنجا كه امام هادى عليه السلام هنوز به سنّ بلوغ نرسيده بود، امام جواد عليه السلام در اين وصيّت، يكى از ياران امين و مورد وثوق خود را به نام «عبداللَّه بن مساور» مسؤول رسيدگى و اداره اموال و تركه خود معرفى كرد و به وى دستور داد به محض بلوغ فرزندش امام هادى عليه السلام همه اموال را به او واگذار نمايد.

امام جواد عليه السلام احمد بن ابى‌خالد؛ خدمتكار خويش را شاهد بر اين وصيّت قرار داد. بجز وى افراد ديگرى نيز مثل حسن بن محمّد بن عبداللَّه بن حسن از نوادگان امام سجّاد عليه السلام معروف به «جوّانى» و نصرِ خادم، پاى وصيّت را گواهى كردند.

تاريخ وصيّت، يكشنبه، سوّم ذيحجّه سال 220 هجرى ذكر شده است. [1]

اين وصيّت‌نامه دليل روشن ديگرى بر امامت امام هادى عليه السلام از سوى پدر بزرگوارش‌

[1] - كافى، ج 1، ص 325. لازم به توضيح است كه تاريخ ذكر شده در وصيّت نامه با قول به اينكه شهادت امام جواد عليه السلام در پنجم، يا ششم و يا آخر ذيحجّه باشد، درست و قابل انطباق است نه بنا بر قول مشهور كه شهادت آن گرامى را تا آخر ذيقعهده دانسته‌اند