گروه زيادى از مردم و چارپايان از بين رفتند و درختان آتش گرفتند. [1]

بدون شك، وقوع اين حوادث در اين دوره نمى‌تواند بدون ارتباط با اعمال مردم و ستمگريها و جنايات حكّام و زمامداران آنان باشد. بروز هر يك از اين رخدادهاى طبيعى، علاوه بر جنبه كيفرى داشتن، زنگ خطرى بود براى ملّتى كه خود را مسلمان مى‌خواند، ولى نشانى از اسلام در وجودش نبود؛ و نيز براى زمامدارانى همچون معتصم، متوكّل و ...- كه در مسند خلافت اسلامى، عليه اسلام و پيشوايان آن، آن همه كوشش مى‌كردند- تهديد و هشدارى محسوب مى‌شد.

خلاصه‌

دوران امامت امام هادى عليه السلام از نظر سياسى- اجتماعى از ويژگيهايى برخوردار بود:

1. رو به ضعف نهادن دستگاه خلافت بر اثر غفلت زمامداران اين دوره از اداره امور كشور و استيلاى تركان خشن، جنگجو و قدرت‌طلب بر سرنوشت جامعه اسلامى.

2. گسترش فساد و عيّاشى در ميان دولتمردان كه معلول فراغت خلفا از كارهاى ادارى و سياسى كشور و انباشته بودن خزانه‌هاى آنان از بيت‌المال مسلمانان و ... بود.

3. فساد ادارى و مالى در تشكيلات حكومتى و رواج بازار رشوه و اختلاس در ميان كارگزاران؛ بگونه‌اى كه پستها نه بر مبناى لياقت و كاردانى افراد كه بر پايه مقدار پول و رشوه‌اى كه پرداخت مى‌كردند به آنان واگذار مى‌شد.

4. بروز رخدادهاى طبيعى از قبيل: زلزله، بارش بارانهاى شديد و جارى شدن سيل، پيدايش بادهاى مسموم كننده و كشنده، سقوط سنگهاى آسمانى، پيدايش صداهاى مهيب و ... كه بر اثر آنها بسيارى از مردم جان خود را از دست دادند و خانه و تأسيسات فراوانى ويران شد و زندگى بر مردم بسيار سخت گشت.

وقوع اين حوادث در اين دوره بدون ارتباط با اعمال ناشايست مردم و ستمگريها و

[1] - تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 491