برخوردار بود و ايمان خالصانه او به خداوند، وى را غمخوار و ياور مردم ساخته بود.

روزى از محلى عبور مى‌كرد عده‌اى از فقرا، عباهاى خود را پهن كرده نشسته بودند و نان پاره‌هاى خشكى مى‌خوردند، امام حسين عليه السلام را تعارف كردند. او هم پذيرفت و در كنارشان نشست، آنگاه اين آيه شريفه را تلاوت فرمود: (انَّهُ لا يُحِبُّ الْمُسْتَكْبِرينَ) [1]

سپس فرمود:

من دعوت شما را اجابت كردم، شما نيز دعوت مرا اجابت كنيد. آنان همراه امام عليه السلام به منزل رفتند. حضرت دستور داد هر چه در خانه موجود است براى ميهمانان آماده كنند. [2]

بدين ترتيب درس تواضع و انسان‌دوستى را با عمل خويش به جامعه آموخت.

اين بخش را با فشرده‌اى از سخنان علائلى درباره ابا عبداللّه الحسين عليه السلام به پايان مى‌بريم.

ما در تاريخ، به مردان بزرگى برمى‌خوريم كه هر كدام در جبهه و جهتى، عظمت و بزرگى خويش‌را جهانگير ساخته‌اند؛ يكى‌در شجاعت، ديگرى در زهد و سوّمى در سخاوت و ....

اما شكوه و عظمت امام حسين عليه السلام، گستره عظيمى است كه ابعاد بى‌نهايتش هر يك مشخص كننده عظمت فراز تاريخ است. گويا او جامع همه والاييها و بزرگوارى‌ها است. [3]

[1] - نحل (27)، آيه 23

[2] - تفسير عياشى، ج 2، ص 257؛ مناقب، ج 4، ص 66

[3] - الامام الحسين عليه السلام، ص 104