زمانى معاويه در حضور امام حسن و امام حسين عليهما السلام، لب به ناسزاگويى امام مجتبى

و پدر بزرگوارشان امير مؤمنان عليه السلام گشود. امام حسين عليه السلام برخاست تا پاسخ اهانت‌هايش را بدهد ولى برادرش او را به سكوت و خويشتن‌دارى فراخواند؛ آنگاه خود، با بيانى منطقى و كوبنده پاسخ معاويه را داد. [1]

فضائل اخلاقى

با نگاهى اجمالى به زندگى 56 ساله سراسر جهاد، حق‌طلبى و خداجويى امام حسين عليه السلام درمى‌يابيم كه حيات آن بزرگوار همواره با پاكدامنى، بندگى خدا و نشر رسالت محمّدى صلى الله عليه و آله و پاسدارى از ارزشهاى والاى انسانيّت گذشته است.

آن حضرت به نماز و نيايش با پروردگار و خواندن قرآن و دعا و استغفار علاقه زيادى داشت؛ گاهى در شبانه روز صدها ركعت نماز مى‌خواند و حتى در آخرين شب زندگى دست از عبادت و دعا بر نداشت. و آن شب را از دشمنان مهلت خواست تا بتواند با خداى خويش به خلوت بنشيند، و فرمود: خدا مى‌داند كه من نماز و تلاوت قرآن و دعاى زياد و استغفار را دوست دارم [2]

ابن اثير مى‌نويسد: حسين عليه السلام بسيار روزه مى‌گرفت و نماز مى‌گزارد و به حج مى‌رفت و صدقه مى‌داد و همه كارهاى پسنديده را انجام مى‌داد. [3]

حضرت اباعبدالله عليه السلام بارها پياده به زيارت خانه خدا رفته مراسم حج را بجاى مى‌آورد. [4]

شخصيت حسين بن على عليه السلام آنچنان با عظمت و پرشكوه بود كه وقتى با برادرش امام مجتبى عليه السلام پياده به زيارت خانه خدا مى‌رفتند همه بزرگان و شخصيتهاى اسلامى به احترامشان از مركب پياده شده همراه آنان راه مى‌پيمودند. [5]

احترام و ارزشى كه جامعه براى امام حسين عليه السلام قائل بود بدان جهت بود كه حضرتش همواره با مردم زندگى مى‌كرد. همچون ديگران از مواهب و مصائب يك اجتماع‌

[1] - ارشاد مفيد، ص 173؛ شرح نهج‌البلاغه، ابن ابى‌الحديد، ج 16، ص 47

[2] - اسد الغابه، ج 2، ص 20

[3] - همان

[4] - همان

[5] - انساب‌الاشراف بلاذرى