شهادت امام عليه السلام‌

امام سجّاد عليه السلام در دوران 34 ساله امامت خود با پنج تن از خلفاى اموى از خاندان ابوسفيان و مروان معاصر بود: يزيد بن معاويه، معاوية بن يزيد، مروان بن حكم، عبدالملك بن مروان و وليد بن عبدالملك. وليد بن عبدالملك مانند ديگر زمامداران ستمگر آن زمان فرد جنايت پيشه و زورگويى بود و سياست پدرش را در باز گذاشتن دست حجاج براى فشار بر شيعيان دنبال كرد. وى از شهرت و محبوبيّت روزافزون امام چهارم و از شخصيّت الهى و نفوذ روحانى و معنوى آن حضرت در ميان قشرهاى مختلف مردم بشدّت رنج مى‌برد. او مى‌ترسيد مردم گرد آن بزرگوار جمع شده براى سلطنت و حكومت وى ايجاد خطر كنند. از اين رو، نتوانست وجود آن گرامى را تحمل كند و سرانجام وى را- پس از يك زندگى سراسر رنج و مبارزه- در 25 محرّم سال 95 هجرى به‌وسيله هشام بن عبدالملك مسموم كرد و به شهادت رسانيد. [1] هم‌اكنون قبر آن بزرگوار در قبرستان بقيع در كنار قبور پاك امام مجتبى، امام باقر و امام صادق عليهم السلام بدون گنبد و بارگاه است.

[1] - مصباح كفعمى، ص 509 و 522 (جدول) البته ايشان در صفحه 522 در جدول روز شهادت را 22 محرم ذكر كرده‌است