قوى، منظور شاگردان زبده آن حضرت هستند نه همه آنان. بعضى از ياران برجسته پيشواى هفتم عبارتند از: محمد بن ابى عمير، على بن يقطين، هشام بن حكم، هشام بن سالم، يونس بن عبدالرّحمان، صفوان بن يحيى و على بن جعفر.

ب- مبارزه با گروه‌ها و مسلك‌هاى ملحد و منحرف از خط امامت: در دوران امامت امام كاظم عليه السلام هر چند از سوى دستگاه خلافت عباسى بويژه مهدى و هادى با بعضى از گروه‌هاى فكرى مثل ملحدان و زنديقان مبارزه مى‌شد؛ ليكن اين تلاش با انگيزه سياسى و با توسل به زور و سرنيزه انجام مى‌گرفت؛ بدين جهت گروه زيادى به اتهام الحاد و زندقه‌گرايى به دست عوامل حكومت به قتل رسيده يا به زندان افكنده شدند؛ [1] درصورتى كه پيشواى هفتم با انگيزه هدايت و روشنگرى و با تكيه بر منطق و استدلال به اين امر همّت مى‌گمارد. گاه نيز ياران خود را براى انجام اين مهمّ تشويق مى‌كرد. بعضى گروه‌هاى فكرى كه عليه آن‌ها موضع گرفت و ديدگاه‌هاى اعتقادى‌شان را نقد كرد عبارتند از ملحدان و زنديقان، مرجئه و جبريان.

ج- احتجاجات و مناظرات علمى با علماى دربارى و سران مكاتب فكرى: از موسى بن جعفر عليه السلام احتجاج‌ها و مناظره‌هاى زيادى با خلفاى معاصر خود، دانشمندان يهودى و مسيحى، عالمان دربارى و عناصر مخالف خطّ امامت بر جاى مانده كه در منابع حديثى و تاريخى آمده است. [2] اين محور از تلاش‌هاى امام ويژگى‌ها و برجستگى‌هايى داشت:

1- طرف مناظره امام قشر آگاه و روشنفكر جامعه و در پاره‌اى موارد سردمداران سياسى و فكرى جبهه مخالف بودند، مانند هارون و ابو حنيفه.

2- محتواى مناظره‌ها، بيشتر مباحث اصولى و زيربنايى فرهنگى و اعتقادى و سياسى جامعه بود.

3- مباحث مطرح شده در اين مناظره‌ها مانند مسأله‌ى رهبرى جامعه، مسأله‌ى روز و مبتلا به مسلمانان بود.

[1]- براى آگاهى بيشتر ر. ك: البداية والنهايه، ج 10، ص 153؛ تاريخ الخلفاء، ص 273

[2] - ر. ك: احتجاج، طبرسى، ج 2، ص 155 - 170