درس بيست و هشتم:

امام هادى عليه السلام در مدينه‌

دهمين امام شيعيان بنابر نقل كلينى، شيخ مفيد، شيخ طوسى، ابن شهرآشوب و ابن‌اثير در نيمه ذيحجّه، سال 212 هجرى در «صِرْيا» [1] متولد شد. [2] پدر بزرگوارش نام نوزاد را «على» نهاد و سنّت اسلامى را درباره‌اش اجرا كرد. كنيه‌اش «ابوالحسن» و مشهورترين لقب‌هايش «هادى» و «نقى» است. مادر آن بزرگوار «سمانه مغربيّه» است كه به «سيّده ام‌الفضل» معروف بود. وى در پاكدامنى، تقوا و بندگى خداگوى سبقت از ديگر زنان عصر خود ربوده بود. امام هادى عليه السلام در وصف او مى‌فرمايد:

مادرم عارف به حق من مى‌باشد و اهل بهشت است. شيطان سركش به او نزديك نمى‌شود و مكر زورگوى لجوج به وى نمى‌رسد و خداوند حافظ او است و او در زمره مادران صديقين و صالحان قرار دارد. [3]

در منابع تاريخى براى امام هادى عليه السلام پنج فرزند ذكر شده است؛ چهار پسر به نام‌هاى سيد محمّد، امام حسن عسكرى عليه السلام، جعفر و حسين و يك دختر به نام عليّه.

فرزندان امام عليه السلام بجز جعفر- كه نا خلف از كار درآمد و بناحق ادعاى امامت كرد و بدين جهت جعفر كذّاب ناميده شد- همه، بزرگوار و جليل‌القدر بودند.

امام هادى عليه السلام انسانى كامل و برگزيده حق بود و شخصيّت الهى و معنوى‌اش دانشمندان را به خضوع در برابر خويش و اعتراف به فضل و مرتبت ملكوتى‌اش واداشته بود. وى شب را با حالت خشوع به ركوع و سجود سپرى مى‌كرد و بين پيشانى پينه‌

[1]- نام روستايى در شش كيلومترى مدينه كه امام كاظم عليه السلام آن را تأسيس كرده بود (مناقب، ج 4، ص 382)

[2] - كافى، ج 1، ص 497؛ ارشاد، ص 327؛ تهذيب الاحكام، ج 6، ص 92؛ مناقب، ج 4، ص 401؛ كامل، ج 7، ص 189. نقل‌هاى ديگرى مانند 27 ذيحجه، سال 212، دوم و سوم و سيزدهم رجب، سال 214 نيز ذكر شده است (ر. ك. بحارالانوار، ج 50، صص 113 - 116)

[3] - دلائل الامامة، ص 216