بسته‌اش و زمين، جز خاك حائلى نبود. مأموران حكومت بارها در دل شب به خانه امام هجوم بردند و هر بار آن عبد صالح را در حالى كه لباسى خشن بر تن داشت و بر روى حصيرى به نماز و نيايش ايستاده بود مى‌ديدند. [1]

سيره عبادى پيشواى دهم چنين بود كه: بعد از نماز صبح نمى‌خوابيد و به تعقيب و ذكر و تلاوت قرآن مشغول مى‌شد، [2] بعد از اقامه نافله مغرب سجده شكر مى‌گزارد [3]، به نوافل اهتمام ويژه داشت و همه نوافل روزانه را انجام مى‌داد. [4]

امام هادى عليه السلام از نظر اخلاقى در اوج قرار داشت و گفتار و رفتارش ترسيم «حيات طيّبه» و وجودش تبلور همه ارزش‌ها بود. بخشندگى و دستگيرى نيازمندان، بردبارى در رويارويى با سفيهان و نادانان و هيبت در دلها چندان كه دوست و دشمن با مشاهده چهره ملكوتى او در محضرش به خاك افتاده و بى‌اختيار در برابر عظمتش سر فرود مى‌آوردند، از مظاهر برجسته اخلاق اجتماعى آن حضرت بود كه همگان را به تحسين و تمجيد واداشته بود.

امامت‌

امام هادى عليه السلام در اوّل ذيحجّه، سال 220 هجرى عهده‌دار منصب امامت شد. سنّ امام هنگام تصدّى امامت نزديك به هشت سال بود و مدت امامتش 33 سال به طول انجاميد كه حدود سيزده سال آن را در مدينه و بيست سال آخر را در سامرّا گذراند.

زمامداران معاصر آن حضرت عبارتند از: معتصم، واثق، متوكل، منتصر، مستعين و معتز.

دلائل زيادى بر امامت امام هادى وجود دارد، از جمله: روايات به يادگار مانده از پيامبر صلى الله عليه و آله كه در آن‌ها تعداد، نام، نام پدر و ديگر مشخصات جانشينان آن حضرت ذكر شده، [5] تصريحات مكرّر امام جواد عليه السلام به امامت و جانشينى فرزندش امام هادى عليه السلام پس از رحلت خويش [6]، وصيّت امام نهم به فرزندش امام هادى عليه السلام و وصىّ خويش قرار

[1] - ر. ك. بحارالانوار، ج 50، ص 211

[2]- تهذيب الاحكام، ج 2، ص 137

[3] - همان، ص 114

[4] - حياة الامام على الهادى عليه السلام ، ص 51

[5]- به عنوان نمونه رجوع كنيد به كفاية‌الاثر، ص 156

[6]- ر. ك. اعلام الورى، ص 356؛ ارشاد، ص 327