دادن وى، [1] برجستگى‌هاى علمى و كمالات نفسانى كه جزو ملاك‌هاى اساسى امامت بشمار مى‌روند و در آن عصر جز در وجود امام هادى عليه السلام يافت نمى‌شد و صدور كرامات فراوان از آن حضرت كه هر كدام نشانه بارزى بر امامت ايشان مى‌باشد. [2]

شرايط سياسى- اجتماعى‌

دوران امامت امام هادى عليه السلام از نظر سياسى- اجتماعى از ويژگى‌هاى زير برخوردار بود.

1- بى‌كفايتى زمامداران عباسى‌

دستگاه خلافت عباسى بر اثر غفلت زمامداران اين دوره، از اداره امور كشور و استيلاى تركان خشن، ماجرا جو و سلطه‌طلب بر سرنوشت جامعه اسلامى از نظر قدرت سياسى رو به ضعف نهاده بود.

حكومت عباسى- در پى آن همه قدرت و شوكتى كه در دوران منصور، هارون و مأمون به دست آورده بود- در اين دوره چنان دچار سستى و ناتوانى شده و حاكمان آن، اسير و بازيچه دست تركان گشته بودند كه از خود هيچ اختيارى نداشتند. شاعرى وضعيّت اسفبار معتز يكى از خلفاى اين دوره را چنين توصيف مى‌كند.

خَليفَةٌ فى‌ قَفَصٍ بَيْنَ وَصيفٍ وَ بُغا يَقُولُ ما قالا لَهُ كَما يَقُولُ الْبَبَّغاء [3]

خليفه در قفسى بين وصيف و بغا زندانى است و طوطى‌وار آنچه آنان مى‌گويند مى‌گويد.

روى همين جهت در دوران امامت امام هادى عليه السلام بجز معتصم پنج نفر از همين قماش خليفگان بر مسند خلافت نشانده شده و پس از چند صباحى بركنار مى‌گشتند.

2- گسترش فساد اخلاقى و مالى در دستگاه خلافت‌

خوشگذرانى، ميگسارى و آوازه‌خوانى از ويژگى‌هاى دستگاه خلافت دوره دوم عباسى است. خلفا به جاى رسيدگى به كار مردم و اداره امور كشور، وقت خود را به عياشى و بزم‌هاى آنچنانى مى‌گذراندند. سيوطى مى‌نويسد:

[1]- ر. ك. كافى، ج 1، ص 325

[2] - به‌عنوان نمونه رجوع كنيد به بحارالانوار، ج 50، ص 146

[3] - مروج الذهب، ج 4، ص 61