اين رو، يكى از رسالت‌هاى امامان، مبارزه با اين خط انحرافى بود.

امام عسكرى عليه السلام در برابر گروههاى منحرف از قبيل: صوفيّه و واقفيّه، موضع گرفت و ضمن اعلام بيزارى از سردمداران آنها، لعن بر آنان را روا دانست. [1] علاوه بر آن در عراق فيلسوفى بود به نام يعقوب بن اسحاق كندى كه مشغول تدوين كتابى درباره تناقض‌هاى قرآن بود. امام با آگاهى از اين اقدام، با طرح سؤالى كه توسط يكى از شاگردانش براى وى فرستاد، او را متوجه اشتباه خود كرد و وادار نمود همه آنچه را تهيّه كرده بود بسوزاند. [2]

موضع‌گيرى در برابر فتنه زنگيان به رهبرى فردى به نام على بن محمد بن عبدالرحيم زنگى كه عليه عباسيان قيام كرده بود و در طول چهارده سال، هزاران نفر بى‌گناه را به قتل رسانيد و ويرانى‌ها و خسارات فراوانى به بارآورد، ازديگر موارد مبارزه آن گرامى عليه گروههاى فتنه‌گر است.

صاحب زنگ، خود را علوى و از تبار امام سجاد عليه السلام قلمداد كرد؛ در صورتى كه دروغ مى‌گفت. امام در برابر فتنه او موضع گرفت و با صراحت اعلام كرد: «صاحب زنج از ما خاندان نيست». [3]

امام عليه السلام در اين اعلام موضع، بدون آن كه از نظر سياسى نسبت به حركت او اظهار نظرى كرده باشد، به طرد وى از خاندان علوى بسنده كرد و اين منطقى‌ترين موضع‌گيرى در آن شرايط بود؛ چه آن كه از نظر امام هر دو طرف درگير در جبهه باطل قرار داشتند و مخالفت صريح با يك جبهه، موافقت با جبهه ديگر تلقى مى‌شد، از اين رو، حضرت براى جلوگيرى از هر نوع سوء استفاده مخالفان، از اعلام موضع سياسى در برابر جريان ياد شده خوددارى كرد.

5- مراقبت از حضرت مهدى (عج) و فراهم كردن زمينه غيبت او

احاديث فراوانى كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله درباره جانشينان آن حضرت و تعداد آنان با اسامى و مشخّصات ايشان رسيده بود در دسترس همگان بود و دهان به دهان نقل‌

[1]- ر.ك. بحارالانوار، ج 50، ص 267، 274 - 275

[2] - ر. ك. مناقب، ج 4، ص 424

[3] - همان ، ص 428