داوود در صحنه ظاهر شد و جالوت را كشت و از آن پس زمام امور را به دست گرفت. [1]

غيبت صغرى‌

حضرت مهدى (عج) دو مرحله غيبت دارد؛ مرحله كوتاه مدت كه از آن به غيبت صغرى تعبير مى‌شود و مرحله دراز مدت كه به آن غيبت كبرى گفته مى‌شود.

انديشمندان اسلامى پايان غيبت صغرى را سال 329 ذكر كرده‌اند؛ ولى در آغاز آن اختلاف نظر دارند. بيشتر، آغاز آن را سال 260 پس از شهادت امام عسكرى عليه السلام ذكر كرده‌اند كه حدود 69 سال و شش ماه مى‌شود؛ ولى بعضى مانند شيخ مفيد، آغاز آن را سال 255 يعنى زمان ولات حضرت ذكر كرده‌اند كه 74 سال خواهد شد. [2]

مهم‌ترين ويژگى اين مرحله از غيبت، نسبى و مقدمى بودن آن در مقايسه با غيبت كبرى است. در حقيقت مرحله غيبت صغرى حدّ متوسط بين غيبت كبرى و زندگى آن حضرت در دوران زندگى پدرشان به‌شمار مى‌آيد. امام زمان (عج) در زمان پدر ارجمندش نيز زندگى عادى نداشت و به نوعى در غيبت به سر مى‌برد. در اين مقطع از زندگى آن حضرت، شيعيان و ياران خاص امام، توفيق شرفيابى به حضور آن بزرگوار را داشتند، ليكن در مرحله غيبت صغرى، دامنه ديدار و ارتباط شيعيان با آن حضرت محدود به چهار نفر بود كه به نوبت سمت نواب خاص امام را داشتند.

غيبت صغرى، مقدمه و زمينه‌ساز غيبت كبرى به‌شمار مى‌رود. توقيع‌هاى حضرت توسط نايبان به دست مردم مى‌رسيد و بدين ترتيب شيعيان با پيشوايشان مرتبط بودند و خود را براى غيبت كبرى و رويارويى با شرايط دشوارتر آماده مى‌كردند. در پرتو اين تجربه و تمرين بود كه تحمّل غيبت كبرى براى شيعيان از بعد اعتقادى چندان مشكل نبود در حالى كه پذيرش آن براى ديگران دشوار بود.

[1] - ر. ك. كمال‌الدين و تمام النعمة، ج 1، ص 153 - 155

[2] - ارشاد، ص 346