رهبرى او پرداخت تا مغزهاى خفته، بيدار شده از راه انحرافى بازگردند و حدّاقل بدانند چه نعمت بزرگ و ارزشمندى را از دست داده‌اند.

او نخست به مبارزات حضرت امير عليه السلام در دوران پيامبر صلى الله عليه و آله اشاره كرد و فرمود:

هرگاه گمراهى سربرمى‌داشت يا مشركى دهان به ياوه مى‌گشود پيامبر صلى الله عليه و آله برادرش على عليه السلام را در كامشان مى‌افكند. على عليه السلام نيز تا سر و مغز او را با پاهايش نمى‌نواخت و آتش كينش را با شمشير خاموش نمى‌كرد از ميدان جهاد بازنمى‌گشت.

او اين همه رنج‌ها را براى رضاى خدا تحمل مى‌كرد. وى با پيامبر صلى الله عليه و آله قرابت داشت و مهتر و سرورى در ميان اولياى خدا بود. و اين در حالى بود كه شما در بستر عيش و آسايش غنوده بوديد؛ منتظر بوديد حادثه بدى براى ما رخ دهد و اخبار ناگوارى از ما به شما برسد .... [1]

دختر گرامى رسول خدا صلى الله عليه و آله در بيانى ديگر به ويژگى‌هاى رهبرى حضرت على عليه السلام و نتايج و ثمراتى كه بر پذيرش رهبرى آن بزرگوار از سوى مردم مترتب است اشاره مى‌كند و مى‌فرمايد:

سوگند به خدا اگر پا به ميان مى‌نهادند و على عليه السلام را بر كارى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله بر عهده او نهاده بود مى‌گذاشتند او به آرامى و آسانى ايشان را راه مى‌برد و شتر خلافت را سالم به مقصد مى‌رسانيد بدون آنكه سوار بر آن رنجى ببيند و آنان را به آبخورگاهى مى‌برد كه داراى آب فراوان و زلال بود به‌گونه‌اى كه از دو طرفش سر ريز مى‌كرد و هرگز رنگ كدورت نمى‌پذيرفت. و ايشان را سيراب از اين آبشخور بيرون مى‌برد. در نهان و آشكار خيرخواه آنان بود، بدون آنكه از بيت‌المال براى خويش بهره‌اى ببرد و از مال دنيا جز به اندازه نياز، يعنى آبى كه عطش را فرونشاند و طعامى كه رفع گرسنگى كند، برداشت نمايد. اگر چنين مى‌كردند درهاى رحمت الهى از آسمان و زمين بر روى آنان گشوده مى‌شد؛ ليكن چنين نكردند و به زودى خداوند آنان را به كيفر اعمالشان خواهد رسانيد. [2]

[1] - دلائل الامامه، ص 34

[2] - همان، ص 40