6- مشخص شدن بارز و آشكار «بازدارندگى» به عنوان يكى از ويژگيهاى عمده سلاحهاى اتمى.

جنگ ويتنام، استثنايى بر تنش زدايى‌

بازگشت استعمار فرانسه و شكست آن:

منطقه هندوچين تا قبل از جنگ جهانى دوم، جزو مناطق مستعمراتى فرانسه بود. ژاپن در جنگ جهانى دوم، با شكست دادن نيروهاى استعمارگر اروپايى، بر اين منطقه سلطه پيدا كرد. پايان جنگ و شكست ژاپن، سرنوشت اين منطقه را دوباره با منافع اروپاييان- و اين بار با منافع وسيعى به نام منافع بلوك غرب پيوند زد. تعادل نيروهاى فاتح در اين منطقه بگونه‌اى بود كه همانند سرزمين كره، منافع بلوكها را با خود همراه داشت. ويتنام، در اين ميان، از حساسيت بسيار زيادى برخوردار بود.

ويتنام به هنگام خروج ژاپنيها، تحت اداره جبهه ائتلافى نيروهاى مبارز به رهبرى «هوشى مين» قرار داشت؛ امّا از نظر حضور قدرتهاى خارجى، چينيها در شمال مدار شانزده درجه و انگليسها در جنوب اين مدار مستقر بودند كه در سال 1946 به تخليه اين مناطق مبادرت كردند. «هوشى مين» كه از فعالان كمونيست بود، جمهورى مستقل ويتنام را اعلام كرد و قصد داشت بر همه ويتنام حكومت كند. اين تصميم با منافع استعمار فرانسه كه در حال بازگشت به منطقه بود، ناسازگار به نظر مى‌رسيد. فرانسويها، حكومت ديگرى را در جنوب ويتنام به وجود آوردند. مبارزان كمونيست در جنوب كه حزب «ويت مين» را تأسيس كرده بودند، به فرماندهى «جياپ»، به مبارزه با فرانسويها و حاكميت ويتنام جنوبى پرداختند. اينان حمايت آشكار و پنهان ويتنام شمالى را با خود داشتند و اين امر، بطور طبيعى، به جنگ و جدال دو كشور منتهى مى‌شد. [1]

پيروزى چين كمونيست در سال 1949 م، اطمينان قلبى قابل ملاحظه‌اى را براى ويتنام شمالى و ويت مين- كه ويتنام جنوبى آنها را «ويت كنگ» مى‌خواند- به ارمغان آورد. نبرد ميان فرانسويها و ويت كنگها تا سال 1954 داراى مراحل پرفراز و نشيب بود. در اين سال كه قلعه و دژ مستحكم فرانسه به نام «دين بين فو» سقوط كرد، فرانسه، ناتوانى خود را در منطقه‌

[1] سياست جهان بعد از جنگ بزرگ، پيتر كالواكورسى، ترجمۀ هاشم رجب‌زاده، 276-288.