جريان باعث رقابت فشرده‌اى در محيط تجارى خواهد شد و به نوبه خود، به كاهش

قيمتها، افزايش تقاضا و كاهش تورم مى‌انجامد و سرانجام، بازارى پديد خواهد آمد كه بزرگترين بلوك اقتصادى بالقوه دنيا خواهد گرديد. اثرات ناشى از دستاوردهاى اقتصادى، هرگز در درون مرزهاى جامعه اروپا، محصور نخواهد ماند و در سطح بين‌المللى، در برابر قدرتهاى اقتصادى همانند آمريكا، ژاپن و غولهاى تازه صنعتى شده آسيايى، به رقابت و چالش خواهد پرداخت. علاوه بر مسائل اقتصادى، اروپاى واحد، مترصد بازيگرى در عرصه‌هاى دفاعى، امنيتى، علمى و تكنولوژيك ديپلماسى جهانى مى‌باشد. از اين رو، وحدت اروپا از تحولات عمده روابط بين‌المللى اخير محسوب شده است. در اينجا، برخى از ابعاد و جنبه‌هاى آن مورد بررسى قرار مى‌گيرد.

مراحل وحدت اروپا

آرمان اتحاد اروپا، به روايت تاريخ اروپاييان، ريشه در افكار و انديشه‌هاى متفكران اين قاره در طول تاريخ دارد. با اين وجود، آنچه اين آرمان را به واقعيت پيوند داد، ضرورتهاى عينى بعد از جنگ جهانى دوم بود. جنگ جهانى دوم و همكاريهاى نظامى و اقتصادى در طول جنگ، احساس خطر مشترك در محيط بين‌المللى جنگ سرد، سياستمداران و رهبران خواهانِ وحدت و نهضتهاى وحدت طلبانه مردمى، از عوامل مهم روند همگرايى و اتحاد در اروپا محسوب مى‌شود. از نظرگاه تاريخى ايجاد سازمانها و نهادهاى اروپايى، طرح مارشال و سازمان همكارى اقتصادى اروپا، كنگره لاهه و شوراى اروپا، طرح شومن و اتحاديه اروپايى ذغال و فولاد و عهدنامه رُم و جامعه اقتصادى اروپا در اين مسير قرار دارند. پس از تشكيل جامعه ذغال و فولاد، كوششهايى براى وحدت دفاعى و سياسى اروپا انجام شد كه چندان نتايج مثبتى به همراه نداشت. جامعه اقتصادى اروپا (بازار مشترك)، به موجب عهدنامه رُم در سال 1957 كه شش كشور آلمان، فرانسه، ايتاليا، هلند، بلژيك و لوكزامبورگ آن را در پايتخت ايتاليا امضا كردند، ايجاد شد. [1]

اهداف و مقاصد جامعه اقتصادى اروپا، بگونه‌اى بود كه شايد بطور ضرورى اروپاى متحد را در پى داشت. اين اهداف شامل: ايجاد بازار مشترك براى مجموع محصولات،

[1] وحدت اروپا در تئورى و عمل، افشين عزيزيان، ص 59-62.