جهانى به ميان آورد؛ همچنين، تار و پود پيوندهاى نفوذ و سلطه اين كشور بر متحدان عرب حوزه خليج فارس، بيش از پيش، تنيده شد. در اين بخش، ضمن بررسى تجاوز عراق و اقدامات شوراى امنيت سازمان ملل متحد، به برخى از عمده‌ترين پيامدهاى جنگ نفت نيز خواهيم پرداخت.

اشغال نظامى كويت توسط عراق‌

دولت متجاوز عراق، پس از حمله به جمهورى اسلامى ايران در 31 شهريور ماه 1359، بار ديگر دست به تجاوزى آشكار عليه كشورى مستقل و عضو سازمان ملل متحد يعنى كويت زد. وقوع اين تجاوز، همانند تجاوز به جمهورى اسلامى ايران، ناشى از بهانه‌هاى واهى تاريخى يعنى ادعاى تعلق كويت به عراق در گذشته تاريخ بود؛ ادعايى كه چندين مرتبه، دو كشور را رو در روى يكديگر قرار داده بود. [1]

نيروهاى عراقى در سحرگاه پنج شنبه دوم اوت 1990/ يازدهم مرداد 1369 با حمايت صدها تانك و توپخانه سنگين از مرز كويت گذشتند و پس از در هم كوبيدن پاسگاههاى مرزى كويت به طرف پايتخت اين كشور به حركت درآمدند. ارتش عراق كه در جنگ تحميلى عراق عليه ايران با تكنولوژى و تجهيزات غربى تا بن دندان مسلح شده بود، پايتخت كويت را ساعت هشت بامداد به وقت محلى به تصرف كامل درآورد و در پى آن، چند ستون از لشكر عراق به طرف مرزهاى كويت و عربستان به حركت درآمدند.

خاندان سلطنتى آل صباح، يك ساعت پس از آغاز عمليات تهاجمى عراق در مرزهاى كويت با اين كشور، از كويت خارج شدند و مردم را در برابر اشغالگران تنها گذاشتند. [2]

دولت عراق، همانند هيتلر و برژنف كه تصرف اتريش و افغانستان را به درخواست دولتهاى اين كشورها اعلام كرده بودند، تصرف كويت را به درخواست دولت انقلابى كويت اعلام كرد كه پس از سرنگونى دولت آل صباح، از دولت عراق تقاضاى كمك كرده بود! سناريوى دولت متجاوز عراق، هر چند با زيركى و مهارت خاص طرّاحى شده بود،

[1] جنگ خليج فارس در اسناد محرمانه، پير سالينجر و اريك لوران، ترجمۀ هوشنگ لاهوتى، ص 89، 94، پاژنگ.

[2] صاعقه در صحرا، جميز بلك ول، ترجمۀ حميد فرهادى نيا و هوشمند نامور تهرانى، ص 85-146، انتشارات اطلاعات.