امّا از بخت بدِ صدام حسين، اين بار با كشورى رو به رو گرديد كه به خاطر داشتن نفت فراوان حمايت بين‌المللى را پشت سر خود داشت؛ حمايت بين‌المللى‌اى كه شعارهاى پر طمطراق «حفظ صلح و امنيت بين‌المللى»، «دفع تجاوز»، «اعاده حاكميت يك كشور مستقل» و «تحقق حقوق بين‌الملل» را يدك مى‌كشيدند.

اقدامات شوراى امنيت سازمان ملل متحد

آمريكا، در نخستين روز اشغال كويت، خواستار تشكيل فورى و اضطرارى شوراى امنيت براى رسيدگى به تجاوز عراق شد. شوراى امنيت، ساعت دو بامداد به وقت نيويورك، يعنى هنگامى كه نيروهاى عراقى، كويت را اشغال كرده و به سوى مرزهاى عربستان به پيش مى‌رفتند، تشكيل جلسه داد. نخستين قطعنامه شوراى امنيت، به شماره 660، در مورد محكوميت تجاوز عراق به كويت صادر شد و در اين قطعنامه از عراق خواسته شد، بى‌درنگ و بدون قيد و شرط، تمام نيروهاى خود را از كويت خارج ساخته، به مواضع روز اوّل اوت 1990/ دهم مرداد 1369 بازگرداند. شرايط بين‌المللى نوين- كه از ضعف مفرط شوروى ناشى مى‌شد- تجاوز آشكار و از بين بردن حاكميت كامل يك دولت مستقل، منافع حياتى غرب در خاور ميانه و خليج فارس و اراده آمريكا مبنى بر اعمال اقتدار خود جهت سلطه بر نظام بين‌الملل آينده، بطور مجموع، از عواملى محسوب مى‌شوند كه وحدت نظر و يكپارچگى شوراى امنيت در قبال تجاوز عراق را به وجود آورد.

آمريكا، اروپا و ژاپن در اقدام بعدى، كليه اعتبارات و داراييهاى عراق و كويت را در خارج از اين دو كشور مسدود اعلام كردند. اين عمل، صدام حسين را از دستيابى به منابع عظيم مالى كويت در بانكهاى كشورهاى خارج محروم ساخت. اقدامات بعدى از جمله بيانيه مشترك آمريكا و شوروى مبنى بر خروج بى‌قيد و شرط عراق از كويت، درخواست كمك و اعزام نيرو از آمريكا به منطقه خليج فارس توسط عربستان سعودى و موافقت آمريكاييها با اين تقاضا، همراه با اصرار صدام بر الحاق كويت به عراق، منطقه را به سوى يك جنگ تمام عيار سوق داد. جالب توجه اينكه، اتحاد شوروى، على‌رغم اينكه عراق‌