آمريكا، تحت چتر سازمان ملل متحد، با توسل به زور، به اين خواسته جامه عمل مى‌پوشاند. دولت آمريكا كه از روزهاى نخست، تمايل وافر داشت تا ماشين جنگى عراق را منهدم سازد، به مناسب‌ترين موقعيت براى عملى كردن اين هدف دست يافت.

ديگر رويارويى و مصاف نظامى در خليج فارس، هيچ بديل و راه حل ديگرى را بر نمى‌تابيد. [1]

آمريكا به همراه 27 كشور از جمله دوازده كشور عربى، 24 ساعت پس از ضرب‌الاجل شوراى امنيت، يعنى ساعت دو و نيم بامداد هفدهم ژانويه/ 27 دى ماه، جنگ عظيمى را عليه عراق آغاز كرد. اين جنگ به مدت چهل روز ادامه يافت و آمريكا از هوا، زمين و دريا، سرزمين عراق را به پاره‌اى از آتش و دود مبدل ساخت.

پيشرفته‌ترين هواپيماهاى جنگى، از جمله هواپيماى بمب افكن ب- 52، در اين عمليات به كار گرفته شد. ناوگان آمريكا مستقر در خليج فارس، با دقت و شدت هر چه تمامتر، مواضع نيروهاى نظامى عراق را زير آتش گرفت. شهرها، مجتمع‌هاى صنعتى و نظامى، پلها و راهها و تمامى تمهيدات دولت عراق براى مقاومت در برابر جنگ، يكى بعد از ديگرى، مورد هجوم و حمله قرار گرفت و آسيبهاى جدّى ديد. عمليات نظامى در جنوب عراق، استيصال صدام حسين و ارتش عراق را بروشنى نمايان ساخت. سرانجام، دولت بعثى عراق در تاريخ 27 فوريه 1991 با قبول تمام شرايط شوراى امنيت، بازى قدرت را در جنگ خليج فارس باخت و از كويت خارج شد. عمليات نظامى برضد عراق، آخرين اقدام شوراى امنيت در مورد اين كشور نبود، بلكه قطعنامه‌هاى بعدى شورا نيز، يك سلسله مجازات‌هاى سخت عليه عراق را تصويب كرد و به مرحله اجرا گذاشت كه موجب ذلت و خوارى صدام حسين در برابر ملت خود، جهان اسلام و افكار عمومى جهان شد. [2]

پيامدهاى جنگ خليج فارس‌

نتايج و آثار جنگ خليج فارس، داراى ابعاد محلى، منطقه‌اى و بين‌المللى است. از

[1] ر. ك. اسرار جنگ خليج فارس، رولان ژاكار، ترجمۀ عباس آگاهى، دفتر نشر فرهنگ اسلامى.

[2] ر. ك. بحران خليج فارس (جنگ نفت)، سازمان عقيدتى سياسى ارتش، 1370.