«حفظ صلح» در حقيقت نوعى عمل اجرايى است و زاييده نياز سازمان ملل متحد به يك ابزار مناسب و قابل قبول جامعه بين الملل، براى كنترل منازعات بين‌المللى است.

«حفظ صلح» هرگز بطور رسمى در منشور ملل متحد مطرح نشد، و آنچه درباره مبنا و پايگاه اصولى و حقوقى آن بيان مى‌شود، مبتنى بر تعابيرى است كه از اصول منشور ملل متحد براى حل و فصل اختلافات بين‌المللى مستفاد مى‌گردد.

«حفظ صلح»، از نظر پيدايش، موجوديت خود را از سال 1946 در قضاياى بالكان و اندونزى به عنوان يك پديده ساده كنترل و نظارت بر منازعات آغاز كرد و در سال 1956 با تشكيل نيروهاى اضطرارى سازمان ملل، مفهوم آن وارد عملكرد سازمان شد.»

تا كنون موارد متعدد و بسيارى- بويژه در اواخر دهه 1980 و اوايل دهه 1990- تحت پوشش كلى عمليات حفظ صلح از جانب سازمان ملل انجام گرفته است.

عملياتى كه براى سيستم امنيت دسته جمعى انجام گرفت و شامل «جنگ كره» و «جنگ ائتلاف بين‌الملل عليه عراق» بود، در فصل چهارم، تحت عنوان «دورانهاى جنگ سرد و تنش زدايى در روابط بين‌الملل» و فصل پنجم، تحت عنوان «تحولات اخير در روابط بين‌الملل» مورد بررسى تفصيلى قرار گرفت. در اينجا تنها به عملكرد سازمان ملل متحد تحت پوشش عمليات حفظ صلح اكتفا مى‌كنيم. نيروهايى كه در اين گونه عمليات به كار گرفته مى‌شوند، به «نيروهاى پاسدار صلح» معروف هستند.

مأموريت نيروهاى حافظ صلح‌

1- حقيقت يابى و تدوين گزارش‌

2- نظارت بر آتش بس‌

3- مباشرت و سرپرستى در امور مربوط به صلح‌

4- جداسازى نيروها

5- كمك در حفظ نظم و قانون‌

[1] - مجموعۀ مقالات اولين سمينار بررسى تحول مفاهيم، مقالۀ تحول در مفهوم حفظ صلح، نسرين مصفا، ص 499-500، دفتر مطالعات سياسى و بين‌المللى.