عملكرد نيروهاى حافظ صلح از بدو تشكيل تا به حال‌

اولين نيروى اضطرارى سازمان ملل متحد (يونيف- 1- UNEFI): اين نيرو از نوامبر سال 1956 تا ژوئن سال 1967 در مرز مصر و فلسطين اشغالى (اسرائيل) مستقر شد. مجمع عمومى سازمان ملل، با استفاده از قطعنامه اتحاد براى صلح، در جنگ سال 1956 كانال سوئز، دست به اين ابتكار زد. مجمع به موجب اين قطعنامه، در پنجم نوامبر سال 1956، اجازه داد تا اولين نيروى حافظ صلح در تاريخ اين سازمان براى پاسدارى از صلح، بين مصر و اسرائيل تشكيل شود؛ البته صدور قطعنامه مجمع عمومى، در پى وتوى قطعنامه شوراى امنيت توسط انگلستان و فرانسه، انجام گرفت. در جريان ملى كردن كانال سوئز از جانب مصر، نيروهاى مشترك فرانسه، انگلستان و اسرائيل به مصر يورش بردند در اين ماجرا، دو دولت صاحب حق وتو، شوراى امنيت را از كارايى انداختند. در اين هنگام، مجمع عمومى، طى يك اجلاسيه ويژه اضطرارى، به ابتكار و هدايت داگ هامر شولد، دبير كل وقت سازمان ملل، مبادرت به تشكيل نخستين نيروى حافظ صلح ملل متحد يعنى نيروى اضطرارى ملل متحد «يونيف- 1» كرد. [1]

عمليات سازمان ملل متحد در كنگو (يونوك- UNOC): اين نيرو از ژوئيه سال 1960 تا ژوئن سال 1964 در زئير فعلى مستقر شد. استقلال كنگوى بلژيك در سال 1960 اعلام گرديد و به دنبال آن، اغتشاشاتى اين كشور تازه استقلال يافته را در برگرفت؛ زيرا دولت بلژيك به بهانه حمايت از اتباع خود، نيروهاى نظامى به اين سرزمين گسيل داشته بود. دولت كنگو براى بيرون راندن بلژيكيها از دبير كل سازمان ملل متحد درخواست كمك نظامى كرد. شوراى امنيت كه در هفتم ژوئيه سال 1960 ورود و عضويت كنگو را در سازمان ملل اعلام كرده بود، در سيزدهم ژوئيه قطعنامه‌اى به تصويب رساند و از بلژيك خواست تا نظاميان خود را از كنگو فراخواند و به دبيركل‌

[1] سازمان ملل متحد؛ مسؤوليت حفظ صلح و امنيت بين‌المللى، ناصر ثقفى عامرى، ص 42-43؛ دفتر مطالعات سياسى و بين‌المللى.