اقدامات و تصميم‌گيريها در سازمانهاى منطقه‌اى و بين‌المللى آشكار مى‌شود. [1]

ب- جهان سوم و جنبش غير متعهدها: جنبش غير متعهدها، مركز وحدت كشورهاى توسعه نيافته مى‌باشد كه تاكنون بيش از يكصد كشور عضو آن هستند.

كشورهاى عضو اين جنبش- كه از يوغ استعمارگران اروپايى رها گشته در چنگال سلطه جوييهاى آمريكا گرفتار شده‌اند- آمادگى زيادى براى پذيرش طرحها و برنامه‌هاى جمهورى اسلامى دارند و كشورمان با تكيه بر نفرت عميق ملتها و غارت منافعشان توسط استعمارگران نو، مى‌تواند اين مجموعه عظيم را به سدّى در مقابل و سلطه‌جويى و سلطه‌پذيرى تبديل كند.

ج- آسياى ميانه (مركزى): كشورهاى تازه استقلال يافته و رهيده از بند كمونيسم در آسياى ميانه، اميد روشنى را براى مسلمانان در حفظ دين، فرهنگ و تمدن خود به وجود آورده، ايران از جهت اقتصادى، فرهنگى، ايدئولوژيك و سياسى مى‌تواند در مركزيّت اين كشورها قرار گيرد. زمينه‌هاى مشترك، «دينى، فرهنگى و اقتصادى» مى‌تواند به روابط عميق و گسترده‌اى تبديل شود كه ايران اسلامى، تأمين كننده بسيارى از نيازهايشان باشد. ايجاد و توسعه سازمانهاى منطقه‌اى، همچون سازمان كشورهاى همجوار درياى خزر و اكو، اميد روشنى در تحقق اين آرمان است. اين منطقه استراتژيك با نيروى انسانى بسيار، منابع زيرزمينى بى‌شمار و خلّاقيتهاى وافر مى‌تواند تحت رهبرى دينى و سياسى جمهورى اسلامى ايران به قطبى تبديل گردد كه در نظم نوين جهانى، نيروى قابل ملاحظه بشمار آيد. [2]

سازمان ملل متحد: سازمان ملل متحد، در نظم نوين جهانى با هر شكل و صورتى، داراى اهميت و نقش بارزى است. اين سازمان بين‌المللى هر چند با مكانيسم شوراى امنيت، تحت تأثير زياد قدرتهاى بزرگ دنياست، امّا جمهورى اسلامى ايران در صورت كسب موفقيت در هر يك از قطبهاى ياد شده، مى‌تواند به عنوان نيروى بزرگ و عمده در دنيا و سازمان ملل متحد تلقى گرديده و از محرومان و مستضعفان جهان دفاع كند. از اين رو،

[1] مقولاتى در استراتژى ملّى، محمدجواد لاريجانى، ص 45-59، مركز ترجمه و نشر كتاب.

[2] ر. ك. ملّيتهاى آسياى ميانه، حبيب الله ابوالحسن شيرازى، دفتر مطالعات سياسى و بين‌المللى.