جامعه جهانى در عصر ظهور با پيوند خوردن با عنصر امامت به حركت تكاملى خود ادامه مى‌دهد. استعدادهاى مردم در گرو پيروى از او، شكوفايى نهايى را حاصل مى‌كنند.

امام، راهبر ايمان و عقيده مردم در تحقق احكام و فرامين الهى است. آرى، اين‌گونه است كه امام، محور و مركز نظام جهانى قرار گرفته و اداره و هدايت جامعه به دست با كفايت او به مطلوب نهايى نائل مى‌گردد. و هدف آفرينش يعنى كمال انسان به واقعيت مى‌پيوندد.

ب- برگزيده الهى: امام و هادى بشريت، منتخب خداست؛ زيرا تنها راه وحى، راه كامل هدايت است. پروردگار متعال بر انسان و انسانيّت منّت نهاده، فردى از همه نظر ممتاز را انتخاب و به فرمانروايى جهان گمارده است. اين خصيصه در كلام مولى الموحدين على (ع) چنين بيان شده است:

«وَ لَهُمْ خَصائِصُ حَقِّ الْوِلايَةِ وَ فيهِمُ الْوَصَيَّةُ وَالْوارِثَةُ» [1]

و خصائص امامت (علوم و معارف حقه و آيات و معجزات) در آنان جمع و حق ايشان است و بس و درباره آنان وصيت (رسول اكرم (ص)) و ارث بردن از (آن وجود محترم) ثابت است (و ايشان به آن حضرت از هر جهت نزديكتر و سزاوارترند و ليكن بعضى از اين امت به وصيت آن بزرگوار عمل نكرده ارث او را پايمال نموده و تخم فساد را در روى زمين پاشيدند.

ج- پذيرش و بيعت مردم: تحقق امامت در زمينه حكومت به پذيرش مردم وابسته است. به عبارت ديگر، هنگامى امام حاكميت الهى را محقق مى‌سازد كه مردم با آگاهى به او ايمان آورده، از سر اخلاص، تابع وى گردند. بشريت آگاه با قبول حكومت مشروع امام به سوى مصلحت حقيقى خود يعنى هدايت و كمال گام برداشته، نظام امامت و امت رابنيان مى‌نهند.

د- اسوه بودن براى امّت: امامت مسؤوليتى بزرگ جهت هدايت مردم است. امام از همه جهات يك انسان كامل است. بندگان خدا با اعتقاد به رهبرى كه تمامى استعدادها و ارزشهاى الهى در او به فعليّت رسيده مى‌توانند سير حقيقى الى اللّه را بپيمايند. از اين‌

[1] نهج البلاغه، فيض الاسلام، خطبۀ دوم، ص 45.