اسكان دائم مردم در يك محدوده جغرافيايى از لوازم جدايى ناپذير مردم به عنوان جزء تشكيل دهنده دولت به شمار مى‌آيد. اقوام مهاجر و كوچ نشين تاكنون نتوانسته‌اند، دولتى تشكيل دهند. بعلاوه، مردمى كه به صورت دايم در محلى سكونت مى‌كنند، داراى پيوندهاى مشترك مى‌باشند. اين علايق و رشته‌هاى پيوند، زمينه‌ساز پيدايش «ملّت» مى‌شود. [1]

ملّت به گروهى از مردم گفته مى‌شود كه به دلايلى روشن، خود را متعلّق به يكديگر و وابسته به هم مى‌دانند. اين عدّه افراد، خود را متعلق به كليّتى متمايز از ديگران دانسته و درصدد تحقق آمالها و آرمانهاى مشترك خويش هستند. مجموعه پيوندهايى كه آنان را به صورت يك واحد تاريخى- سياسى در مى‌آورد عبارت است از: [2]

1. فرهنگ و زبان‌

2. مذهب‌

3. آداب و رسوم اجتماعى‌

4. سرزمين‌

5. تاريخ مشترك‌

6. نژاد مشترك‌

7. تصور آينده مشترك‌

در بررسى جمعيت يك دولت بايد علاوه بر تعداد جمعيت، به كيفيّت آن نيز توجّه داشت؛ زيرا ميزان مهارت و تواناييها، سطح سواد، رفاه، آرمانهاى ايدئولوژيك و انسجام و يكپارچگى جمعيت در قدرت ملّى هر كشورى مؤثّر است. جمعيتى هر چند زياد امّا فاقد ويژگيهاى فوق، موجب ضعف دولت مى‌شود، در مقابل، جمعيتى اندك امّا واجد كيفيّات مذكور، دولت را صاحب تواناييهاى بسيار عالى مى‌گرداند. [3] مقايسه ميزان و كيفيت جمعيت كشورهاى توسعه يافته و توسعه نيافته، بخوبى نشانگر واقعيت بيان شده است.

[1] ر. ك. زايش و خيزش ملّت، داور شيخاوندى.

[2] مبانى جغرافيايى سياسى، ص 106-110.

[3] - اصول سياست خارجى و سياست بين‌الملل، ص 71-76.