موجود را پايه اقدامات خود قرار مى‌دهد.

اين استراتژى در گذشته، بيش از زمان حاضر، مورد استفاده قرار مى‌گرفت، زيرا تا قبل از قرن بيستم، به سبب محدود بودن روابط بين‌المللى، خود بسندگى نسبى دولتها، موقعيت خاص ژئوپولتيك، ميزان اندك وابستگيها و همبستگيهاى متقابل ميان واحدهاى سياسى و سيستمهاى ارتباطى نسبتاً محدود، امكان در پيش گرفتن اين استراتژى وجود داشت. امّا امروزه كه اقتصاد صنعتى و سرمايه‌دارى، ميزان وابستگى بين دولتها را به مراتب افزايش داده، به طور طبيعى، انتخاب اين جهت گيرى در سياست خارجى چندان آسان نخواهد بود. [1]

بررسى تاريخى دولتها، بيانگر آن است كه كشورهاى آمريكا، ژاپن، چين، آلبانى، نپال و ... در برخى از دوره‌ها داراى اين استراتژى بوده‌اند. علت انتخاب اين استراتژى براى هر كشور، متفاوت بوده است. دلايل سياست انزواگرايى دولت آمريكا در قرن نوزدهم به مسائلى چون خود بسندگى اقتصادى، تأمين امنيت توسط انگلستان، جدايى ايدئولوژيك از اروپاى مسلط بر جهان و دورى جغرافيايى مربوط مى‌شود. دولتهاى ژاپن و چين براى حفظ سنتهاى فرهنگى و ملى و پرهيز از سلطه بيگانگان از اين استراتژى پيروى مى‌كردند. كشور آلبانى بعد از سلطه كمونيستها بر اين سرزمين- بعد از جنگ جهانى دوم- به استراتژى انزوا طلبى روى آورد. علت اصلى اين امر از اختلافات ايدئولوژيك رهبران آلبانى با رهبران ساير كشورهاى سوسياليستى نشأت مى‌گرفت.

دولت نپال نيز به دلايل جغرافيايى يعنى محصور بودن در ميان كوهها، تمايل به اين استراتژى در سياست خارجى خود داشته است. [2]

استراتژى اتحاد و ائتلاف [3].

استراتژى اتحاد و ائتلاف به معناى پذيرش اصل تعهد نسبت به ساير كشورها در سياست خارجى يك كشور است. اين تعهد مى‌تواند داراى ابعاد نظامى و امنيتى،

[1] اصول سياست خارجى و سياست بين‌الملل، ص 163.

[2] همان.

(3) .secnaillA dna noitilaoC-1